Στήθια αγέρωχα σφιχτά,
είδα ξάφνου μπροστά μου,
κι αμέσως υποτάχτηκα,
στο νεύμα των ματιών σου.
Τι χάρη μου έκανε η ζωή,
τι μου ‘μελε να ζήσω,
τι δώρο ανέλπιστο κι αυτό,
εσένα να γνωρίσω.
Αναίσχυντα σε χάιδεψα,
φιλήδονη ομορφιά μου.
Μ’ αγκάλιασες τότε κι εσύ,
κι οι δυο γενήκαμε ένα,
κι επάνω μου χόρεψες χορό,
γνώρισμα αμαζόνων.
Σαν τον χωρώ βαρέθηκες
μ’ έσπρωξες μακριά σου...
Γιάννης Χαραλαμπάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου