Μεγαλώσαμε παλιά μου αγάπη, και γυρίζω το χρόνο πίσω
μα είναι τόσο μακριά και θολά.
Μου φαίνεται σαν ένα παλιό έργο της απαγορευμένης αγάπης
και του έρωτα που δεν είχαμε την χαρά να ζήσουμε ποτέ.
Δεν ξέρω αν έφταιξες εσύ, αν έφταιξα εγώ η αν φταίξαμε
κι οι δυο. Εσύ ήδη είχες ένα δεσμό εξαιτίας περίεργης
καταστάσης. Η αγάπη μας άρχισε σαν μια φιλία από την πρώτη
μέρα που ανταμώσαμε … η έλξη όμως υπήρξε από την πρώτη
στιγμή που τα μάτια μας κλείδωσαν.
Αυτό το συναίσθημα βαθειά το έκρυψε ο καθένας μέσα του
προχωρώντας με μια ιδανική φιλία.
Σαν περνούσαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, αυτή η ιδιαίτερη
και ξεχωριστή αγάπη … αυτός ο έρωτας και το βαθύ ενδιαφέρον
ανάμεσα μας φούντωνε.
Όλο με ρωτούσες να πάμε βόλτες ενώ εγώ συνεχώς
σου αρνιόμουν διότι φοβόμουν και σεβόμουν την σχέση σου.
Δεν ήθελα να είμαι η αιτία να κάνω μια αθώα δυστυχισμένη.
Με την ψυχή στο στόμα, πάντα κοιτούσες τα δάχτυλα μου
να δεις αν φορούσα διαμάντι η βέρα, και όταν υποψιαζόσουν
κάτι το περίεργο, όλο με ερωτούσες αν δεσμεύθηκα.
Μόλις σου έλεγα το «όχι,» τότε ηρεμούσες.
Σαν περνούσαν τα χρόνια αυτό είχε γίνει ρουτίνα ώσπου
μια μέρα μου ανακοίνωσες ότι αρραβωνιάστηκες.
Πήρα μεγάλη στενοχώρια.
Κατάλαβα ότι έφταιξα διότι δεν σου έδωσα κανένα περιθώριο
να δοκιμάσουμε, να ζήσουμε αυτό που άλλοι δεν είχαν,
και εύκολα θα μπορούσες να απαλλαγείς από το δεσμό σου.
Μήπως τελικά ήταν ο εγωισμός μου ;
Η ειρωνεία είναι, παλιά μου αγάπη, ανάσα μου, ότι παρόλα
που δεσμεύτηκες συνέχιζες να αγχώνεσαι αν σε περίπτωση
είχα αρραβωνιαστεί. Πριν το γάμο σου και ως έκπληξη μου,
με έπιασες από το χέρι λέγοντας μου ότι ήθελες να μου
ομολογηθείς γιατί δεν μπόρεσες να αντέξεις άλλο.
Ενα ωραίο βράδυ με συνόδεψες στο πιο ομορφότερο,
ρομαντικό και απόμακρο εστιατόριο που ήταν περικυκλωμένο
με όμορφους θάμνους και γλάστρες.
Εκεί ανοίξαμε τις καρδιές μας με δάκρυα βουρκωμένα
περιγράφοντας ο ένας στον άλλον όσα ξέραμε για τον
καθένα μας χωρίς να έχουμε ζήσει ούτε μια στιγμή μαζί.
Μου είπες ότι εμένα αγαπάς αλλά επειδή έδωσες το λόγο στους
γονείς στης από εξαρχής, έπρεπε από σεβασμό και μόνο,
να την παντρευτείς. Και πάλι όμως ήσουν μπερδεμένος διότι
ήξερες ότι όποιο δρόμο να τραβούσες δεν θα ήταν πράξη
φιλοτιμίας η δίκαιη ούτε σε εκείνη, ούτε σε μένα.
Ήσουν εγκλωβισμένος.
Έκλαιγες γιατί ήθελες να ευτυχήσω στο νέο τόπο που θα πήγαινα
να βρω μια τύχη να μ αγαπάει όσο μ'αγαπούσες εσύ,
όπως το άξιζα αλλιώς θα δυστυχούσες.
Χωρίσαμε οι δυό μας εκείνο το βράδυ με ένα φιλικό φιλί
πονεμένοι και συγκρατημένοι.
Προσπαθούσα να κλείσω τις πληγές μου όταν μια μέρα ήρθε
στα χέρια μου το προσκλητήριο του γάμου σου.
Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό αγάπη μου γλυκιά;
Να με πονέσεις τόσο πολύ.
Δεν ήρθα. Έμαθα από γνωστούς και φίλους ότι είχες
πλούσιο γάμο με εκατοντάδες κόσμο.
Ο χρόνος κύλησε και ένα ωραίο πρωί χτύπησε το τηλέφωνο
και ήσουν εσύ. Οι πρώτες σου λέξεις ήταν
«γιατί δεν ήρθα στην γαμήλια σου τελετή.»
Παραξενεύτηκα. Μέσα στους εκατοντάδες προσκεκλημένους
το μόνο που πρόσεξες, το μόνο που σου έλειψε, ήμουν εγώ.
Καρδιά μου, οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο καθένας δημιούργησε
την δική του οικογένεια χωρίς να είναι ευτυχισμένος.
Κατά καιρούς με τα χρόνια μιλουσαμε ρωτώντας αν είμαστε
ευτυχισμένοι, και κάθε φορά η ίδια, γνωστή απάντηση
με ασταμάτητο κλάμα. Ακόμα θυμάμαι που σε μια
συνομιλία μας που μου ζήτησες να σου στείλω φωτογραφίες.
Ειδικά τις νυφικές μου.
Πέρασαν τα χρόνια, ενηλικιωθήκαμε και τίποτα δεν καταλάβαμε.
Αχ, αν μπορούσαν τα χρόνια να γυρνούσαν πίσω.
Σταμάτησε η σπάνια επικοινωνία. Σταμάτησαν επίσης
τα όνειρα που βλεπόμαστε για κουράγιο για να συνεχίζει
ο κρυφός μας άθραυστος δεσμός για αντοχή. Σταμάτησαν όλα.
Όμως δεν γίνεται αλλά αν γινόταν εκ θαύματος, υπόσχομαι
μοναδική μου αγάπη ότι θα συμφωνούσα με ότι θα μου έλεγες.
Τώρα αυτό που εύχομαι είναι να είσαι καλά και ήρεμος.
Το μόνο που μένει είναι να συναντιόμαστε στο νου κάθε
πανσέληνο, και τα χείλη μας να χαμογελούν με μια νεανική
όμορφη εικόνα που υπήρξαμε κάποτε στο ίδιο χώρο
Maro Patrianakos copyright © 09/06/2022 photo credit Facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου