Φύλλα απ' τις Λεύκες... Θεοφανώ Π. Θεοχάρη.

«Άνθισε» η λίμνη μας ξανά

κι ας είναι φθινόπωρο

και χειμωνιά,

με φύλλα από τις λεύκες,

που τ΄ αγεράκι τα σκορπά

επάνω στα ασημί νερά

Χλωμά κίτρινα, λευκά

Κόκκινα και χρυσαφιά

σαν πίνακας, σαν ζωγραφιά

Όμοια με πέταλα

απ’ της άνοιξης τα άνθη..

Μα είναι όλα τους ξερά

φύλλα πεσμένα ορφανά.

Και τα φιλάει στοργικά

Και τα κρατάει τρυφερά

σαν να ΄τανε παιδιά της

επάνω στην ποδιά της

Και τα κουνάει απαλά

σαν σε μητέρας αγκαλιά

και παραμύθι της ζωής

να ιστορεί αρχίζει

καθώς ο Θεός ορίζει

-Στο λεωφορείο της ζωής

καθείς είναι επιβάτης

Σε μία στάση θα σταθεί

θα φύγει, θα αποχωριστεί

και η φυγή είναι νόμος

Αυτός είναι ο κόσμος

Ένα ταξίδι δρόμος

Έτσι ο Θεός ορίζει..

Και σιγοψιθυρίζει

λογάκια γλυκά,

και μυστικά παρήγορα

να κοιμηθούν

γλυκά και γρήγορα

και με τραγούδια της καρδιάς

τα γλυκονανουρίζει

Να κοιμηθούν

να ονειρευτούν

άνοιξες άλλες

και άλλα καλοκαίρια

Και ο ήλιος τα γλυκοφιλεί

στερνό νεκρώσιμο φιλί

Και η λίμνη όλο χορεύει

και λικνίζεται

Και που και που

ευτυχισμένο ένα φύλλο

χαιρετάει και

στα νερά βυθίζεται..

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη

18-12-2022

Υ.Γ.

Η φωτογραφία είναι του Χρίστου Σημαιοφορίδη, στα νερά της λίμνης Ορεστίδος, από την ανάρτηση της αγαπημένης εξαδέρφης Ελένης Γεωργίου και τους ευχαριστώ και τους δύο.