Από τα βάθη των αιώνων... Βαρβάρα Κατσιάνου.

Να'ρχόταν λέει ένα πρωί
να λάμψει ένας ήλιος φωτεινός
να φθάσει μέχρι της ψυχής
τ'απύθμενα τα βάθη.
Ν'ανέβεις πάνω στο βουνό
και με ξεκάθαρο μυαλό
να υψώσεις γροθιά στον ουρανό
δικός σου είμαι, να του πεις.
Ν'ανοίξεις χέρια αγκαλιά
τα κύτταρα να γεμίσουνε ζωή
να εισπνεύσεις γαλάζια ομορφιά
ξανά και πάλι από την αρχή.
Να βγάλεις δυό λευκά φτερά
και πνεύμα αρχαιοελληνικό
τις ρίζες σου να διαπερνά
να νοιώσεις! Αντάξιος αυτών
τρανός αέναος συμβολισμός
μαίανδρος ανειρήνευτων ψυχών
για όσα χαθήκαν ιλασμός
δεν έφυγαν,εδώ πλανώνται.
Δαφνοστεφανωμένοι ες αεί
δάφνης κλαδιά μοιράζουν!
Του Τρίτωνα οι αγροί οι ιεροί
παντοτινοί πόθοι ανέγγιχτοι.
Οι αιθέρες μας και ο Αίολος
να καλέσουν σύναξη αετών
Φοίνικας,αρωγός θεσπέσιος
ν'απλώσει φλόγινα φτερά.
Κούροι και Καρυάτιδες
κίονες και Ηράκλειον άμμα
μαίανδροι,ναοί που μιλούν απο την αρχαιότητα
πολιτισμού υπερήφανο καύχημα.
Βαρβάρα Κατσιάνου (4 Φεβρουαρίου 2021)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου