Τις Πταίει; ... αλεξανδρος μαρινακης.

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη

να ρίχνει τις ευθύνες του αλλού...

Δεν αντέχει την αποτυχία...

Τις περισσότερες φορές ο υπαίτιος

προτιμά να είναι ανύπαρκτος...

Οδηγείται, εν τούτοις,

σε συγκεκριμένες δράσεις

με κοσμογονικά αποτελέσματα....

Για κάποιους λαούς,

υπάρχει πάντα ένας σατανάς,

που πολεμούν να ελευθερωθούν

από τα δεσμά του,

και να τον καταστρέψουν,

καταστρεφόμενοι ...

Θέλουν να ζήσουν μετά,

ευτυχισμένοι,

τρέχοντας πρόσχαρα

στα εθνικά τους λιβάδια

με παπαρούνες και χαμομήλια...

Την πορεία των λαών αυτών

καθορίζει μια μάλλον

χαλαρή γενικώς,

ανεκτική πορεία,

υπό κάποια ηγεσία

που ούτως ή άλλως

καταγράφει η ιστορία,

στο μέλλον...

Όμως η ιστορία,

πολλές φορές κινείται

με υπνωτιστικούς,

και καθηλωτικούς ρυθμούς...

Οι άνθρωποι του λαού,

είναι συνήθως απόντες,

δευτεραγωνιστές,

και υποχωρούν κρυπτόμενοι,

την ώρα που το

ιστορικό πλαίσιο γύρω τους

καταρρέει...

Πρωταγωνίστρια κι εδώ,

πάλι η ιστορία

που πεθαίνει κάθε φορά

όταν οι κάτοικοί βαριούνται,..

Λες και αδιαφορούν

για τα επιτεύγματά

και τα διδάγματά της...

Η πρόοδος έτσι

δεν είναι ποτέ δεδομένη...

Αν και αυτό δεν είναι

επ' ουδενί λόγο μνημόσυνο,

αλλά μάλλον ένας

αποχαιρετισμός,

ένας φόρος τιμής

σε ένα όνειρο που καταρρέει

γιατί πολεμήθηκε από όλες

τις ανεπαρκείς εξουσίες,

πολύ περισσότερο,

και πουλήθηκε

πολύ λιγότερο

απ' όσο του άξιζε,,,,

Τούτων δοθέντων,

η γραφή αυτή επιθυμεί

να υπενθυμίσει

ότι πολλές φορές,

τις περισσότερες,

ο διάβολος που ξέρεις

είναι καλύτερος.

από εκείνον που αγνοείς...

Δυστυχώς όμως,

αυτό διαπιστώνεται συνήθως,

όταν ειναι πλέον αργά.. .