Σε τούτη την όψη των ματιών
όλα τα χαλάσματα είναι κάτω από τους ουρανούς
κι η αθωότητα σκιρτάει για ένα νεύμα
όταν λυσσομανάει
σαν αναπνοή ξεφυσάνε τα κύματα
τα καυτά του ήλιου δάκρυα,
της σελήνης το σπέρμα.
Η πόλη μιλά στου ύπνου την ουρά
στον ορθωμένο αέρα κροταλίζουν όστρακα
έξω βρέχει,
στην πλημμυρίδα ο ερωδιός βουτά
κι ένα σμάρι από σύννεφα αργοσβήνει στην ξέρα
τις λέξεις ερωτεύτηκα,
να γράφω άρχισα ποιήματα
καθώς ήχος ξεπήδαγε εγώ τις πελέκαγα.
Ποιος χρόνος άραγε να τύλιξε
τ΄ουρανού τ΄αστέρια
κι η γνώση τρελάθηκε
γιατί το χρώμα της λαλιάς χάθηκε
πάνω και πιο πάνω από ένα μελωδό ουρανό
κι αυτό που απόμεινε
να είναι τον πραγμάτων απόσταγμα
Γρηγορία Πελεκούκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου