Παγιδευμένες ψυχές στα συρτάρια της ζωής
Στο γκρίζο των σκιών
Στα κλειστά παράθυρα
Πίσω από τους τοίχους
Δωμάτια γεμάτα με μοναξιά
Η ανάσα παγωμένη βγαίνει από την ψυχή
Μια στιγμή σε αυτή την σιωπή
Κοντρόλ στο αδιάβατο του μυαλού
Εσύ
Που ζητάς συναισθήματα γυμνά
Ένα άγγιγμα σε αυτή την σάρκα
Η μηχανή του ρολογιού γυρίζει τα γρανάζια
Πόσο πόνο πρέπει να αλέσει η ψυχή
Στο αλώνι σου ζωή
Και περιμένεις μπροστά από την πόρτα
Στις σκουριασμένες γρίλιες
Τρίζουν σαν το πόμολο τις πιέζει να κινηθούν
Έξω από το περιθώριο του χρόνου να απλωθούν
Όλα είναι ένα άλμα
Ένα φεύγα απο το αποδεχτώ
Αρκεί να απλώσεις τα χέρια στον ήλιο
Στο άρμα του φώς
Στην επανάσταση του υπόδουλου σε αγαπώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου