Ταξίδι πάλι στα παλιά
στον νόστο πάω για σεργιάνι
τότε που κουβεντιάζαμε παιδιά
σε μιας αλάνας την γωνιά
στης νύχτας την αστροφεγγιά
που έπνιγε το σκοτάδι
Μα ότι χάνετε πια δεν γυρίζει πίσω
κι όσο προσπάθησα δεν μπόρεσα
τον χρόνο να νικήσω
άγνωστες έγιναν κι οι μέρες με λιακάδα
και στα κομπιούτερς ψάχνουμε
του ονείρου την βαρκάδα
Κάποτε ήμασταν παιδιά
ψωμί ξερό ελιά κι' αλάτι
όλοι μαζί μια αγκαλιά
μ' αγάπη δίναμε φιλιά
στο στήθος χάντρα θαλασσιά
να μη μας πιάσει μάτι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου