Τι θα έδινα να γυρίσουν πίσω οι μέρες να είμασταν όλοι μαζί
σαν οικογένεια να μοιράζαμε ένα πιάτο φαγητό, μια συζήτηση
ανάμεσα μας, να ακούγαμε κανένα αστείο,
και τα χαμόγελα παιδιών.
Να ακούω τα πιρούνια κι τα κουτάλια σαν τυμπανόξυλα
να χτυπιούνται ελαφρά στα ποτήρια κι να βγαίνει
ένας γιορτινός ήχος για το ξανασμίξιμο μας.
Έχουμε όλοι σκορπίσει παίρνοντας το δρόμο του χωρίς
να κοιτάξει πίσω. Ζευγάρια έχουν χωρίσει.
Ο ένας από τους δυο έφυγε άθελα του, κι ο δεύτερος έμενε
μόνος χωρίς να το περιμένει.
Τα παιδιά έφυγαν να κάνουν την ζωή τους.
Ξέχασαν μανα κι πατέρα που τους τάιζαν με το κουταλάκι
το φαγητό, την αγάπη, κι την στοργή.
Ας είναι ... το τραπέζι πάντα θα είναι έτοιμο κι φιλόξενο
να δεχτεί απλόχερα ανθρώπους δικούς του.
Ως τότε θα κάθεται εκείνος με την παρέα του κι ας είναι
ο ίδιος του ο εαυτός. Υπάρχει ο πιο σπουδαίος επισκέπτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου