Αθώα Μάτια... Αναστασία Κουτσούκου.

Δυό μάτια όμορφα, γλυκά,

σαν βλέπεις δακρυσμένα,

πονάς 'κει μέσα σου βαθιά,

σαν είναι πικραμένα.

Δυό μάτια αθώα παιδικά

σε κάνουνε κομμάτια.

Θέλεις ν' ανοίξεις αγκαλιά

κι έτσι γλυκά ευλαβικά,

να τ' ασπαστείς γυρεύεις.

Πώς κάποια σκέψη νοσηρή

και χέρια λερωμένα,

απλώνονται αναίσχυντα

κι από βλαστάρια τρυφερά,

τρυγάνε τις κορφές τους;

Πικρό είναι το φαρμάκι τους,

στη ρίζα τα ποτίζουν.

Έτσι αρρωσταίνουν την ψυχή,

που δεν σηκώνει "μπόλια",

γι αυτό απομονώνονται

και δεν ζητούν συμπόνια.

Αναστασία Κουτσούκου