Ξέρεις τι λέω; ... Θώμη Μπαλτσαβιά.

Ξέρεις τι λέω; όταν είναι να βρεθούμε και πάλι..

είτε είναι αύριο είτε σε μια αιωνιότητα...να το κάνουμε 

εκεί που σμίγουν όλα τα σ'αγαπώ του κόσμου..δε μπορεί..

τόσοι ερωτευμένοι ..τόσα σ'αγαπώ ..κάπου θα πηγαίνουν..

θα συναντώνται..μια κραυγή δυνατή θα γίνονται ή ίσως 

μια πιο εκκωφαντική σιωπή...ίσως πεταλούδες ή κύματα...

ίσως δάκρυα του ουρανού που θα σταλάξουν 

στα πρωτοβρόχια ξεδιψώντας τη γη..ίσως κι αστέρια...

όπου κι αν σμίγουν όλα τα σ΄αγαπώ..σε ό,τι κι αν 

μεταμορφώνονται... εκεί θα ήθελα να σε ξαναδώ...

εκεί να σμίξουμε πάλι.. κι εκεί να σου τα χαρίσω όλα..

ξέρεις τι λέω; ωραία θα ήταν έπειτα να πάμε 

και μια βόλτα εκεί που σμίγουν τα συγνώμη του κόσμου...

ίσως αυτά να τα παίρνει ο άνεμος μαζί με τα φύλλα 

των δέντρων και να τα κάνει όνειρα...δε μπορεί..

τόσα λάθη..τόσα συγνώμη.. κάπου..κάπως.. κάτι γίνονται 

κι αυτά... κάναμε κι εμείς κάμποσα λάθη..χαρίσαμε κάποια 

συγνώμη..θα ήταν όμορφα να βρεθούμε εκεί που πάνε... 

ίσως να γίνονται φωλιές για τα πουλιά σε κορυφές απάτητες.. 

ίσως η φλόγα που ανάβουν τα κεριά στις εκκλησιές της γης...

τέλος..λέω να περάσουμε πιασμένοι από το χέρι 

κι από κει που φτιάχνει κήπο η αλήθεια...με τα ομορφότερα 

λουλούδια που μήτε ζωγράφος θα καλλιτεχνούσε ... 

έτσι..να μοσχοβολήσει η αύρα μας.. έτσι..γιατί μας πρέπει...