Έδυσε η σελήνη κι οι Πλειάδες· είναι μεσάνυχτα·
περασμένη ώρα κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Ο Έρωτας που κερνάει καημούς,
που παραμύθια λέει, σαν άνεμος που όρμησε
απ’ το βουνό στα δέντρα, μου τίναξε τα μυαλά.
Ποθώ και καίγομαι και δεν ξέρω πού πάω.
Κόπηκε το μυαλό στα δυο,
κι ο πόνος μέσα μου στάλα τη στάλα στάζει.
Κι ήρθε ο Έρωτας ουρανοκατέβατος
ντυμένος με την κατακόκκινη χλαμύδα
και σαν παιδάκι τρόμαξα
και κρύφτηκα στην αγκαλιά της μάνας μου.
Στον στολισμένο σου το θρόνο,
καθισμένη, κόρη του Δία Αφροδίτη,
που ερωτοπαγίδες στήνεις,
προσπέφτω και παρακαλώ σε, μη,
όχι άλλες πίκρες και καημούς,
μη βασανίζεις άλλο την καρδιά μου,
γιατί ο Έρωτας μου έλυσε τα μέλη
αυτό το γλυκόπικρο ακαταμάχητο ερπετό…
Ούτε τη μέλισσα θέλω ούτε το μέλι…
Θέλω μόνο να πεθάνω
και να δω τις δροσερές, στολισμένες με λωτούς
όχθες του Αχέροντα.
[γιατί]
Με ξέχασες εμένανε ή κάποιαν άλλη αγαπάς
~.~
Απόδοση/διασκευή/σύνθεση: Ανθούλα Δανιήλ
Αθήνα 14.2.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου