Ένα θυμάμαι μοναχά,
απ’ την στιγμή που ανταμώσαμε.
Μία στιγμή χίλια φιλιά,
και τις ανάσες μας ενώσαμε.
Μέσα μου πια σφιχτά κρατώ,
εκείνη την αναπνοή σου.
Χτυπά η καρδιά μου στον ρυθμό,
συ που μου δίνεις κι η πνοή σου.
Ας είμαι άστρο σου στον ουρανό,
τον δρόμο σου για να φωτίζω.
Άσπρο μαντήλι δροσερό,
τον κόπο σου να σου σπογγίζω.
Να γίνω στράτα στα βουνά,
που στην κορφύ θα σ’ ανεβάσω.
Μαντήλι πλέξη μεταξιά,
κότσο σου τα μαλλιά να πιάσω.
Αγέρι μεσημεριανό,
στην κάψα του καλοκαιριού.
Βότανο που είναι γιατρικό,
ξέσπασμα του αναστεναγμού.
Δάκρυ σου εγώ όταν πονάς,
και της ψυχής ο στεναγμός.
Τα λόγια που θα τραγουδάς,
στο γέλιο σου ο λογισμός.
Γι αυτό μη πάψεις ν’ ανασαίνεις,
και ζωντανό να με κρατάς.
Μην σταματήσεις να με παίρνεις,
σκέψη μαζί όπου κι αν πας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου