Πάρε μαζί σου το φως των γιασεμιών,
κι ακούμπησέ το,
στις νεφελόπορτες ώρες μου.
Στ' όνομά σου, προηγήθηκε,
η βροντή της καρδιάς μου.
Σ' ένα σεντόνι απλωμένο,
τα βήματα,
των μελλοντικών τραγουδιών.
Αφημένη η μορφή σου,
πάνω στο κάθε τι,
που πονά, που χαίρεται, που αγωνιά...
Κι ότι πω, κι ό,τι αγαπώ,
χάνεται,
στον ίσκιο της Απουσίας σου.
Εσύ, να γυρεύεις τα μαργαριτάρια,
στους κραυγαλέους χτύπους,
της καρδιάς του ωκεανού...
κι εγώ, να 'μαι τοποθετημένη,
στο κέντρο,
της οδυνηρής ευτυχίας, του να ζεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου