Ο Χρόνος... Γιάννης Χαραλαμπάκης.

Για όλους μας υπάρχει μια τιμωρία. Η ίδια τιμωρία και ο ίδιος

τιμωρός. Αδίσταχτος, σκληρός, χωρίς έλεος και χωρίς διακρίσεις.

Ο χρόνος!!! Γι αυτόν τον αιώνιο και ανελέητα ειρωνικό τύραννο

θέλω να μιλήσω... Σίγουρα όλοι τον μισούν και όλοι τον

φοβούνται. Ξέρουν πως είναι άτρωτος, πως είναι πιο δυνατός

απ' αυτούς και υποτάσσονται. 

Κάποιοι κολακεύονται. Τι ωραία που πέρασε ο χρόνος  από

πάνω μου... Βλέπουν τις ούλες που τους έκανε σαν με έναν

βρόμικο και σκουριασμένο  σουγιά, και χαίρονται. Τι ψέμα!

Πόση υποκρισία! Πως μπορείς να χαίρεσαι, βλέποντας και

νιώθοντας τον χρόνο να έχει σακατέψει το κορμί σου;

Να έχει πάρει την ζωντάνια και την δύναμη σου;

Κάποιοι κλαίγονται. Αν ήμουν νέος, αν είχα τα νιάτα μου,

αν ήμουν είκοσι χρόνια πριν.... Αν, αν, αν, και σκύβουν 

το κεφάλι σιωπηλοί και πικραμένοι. Πέρασε χωρίς οίκτο

από πάνω τους, τους λεηλάτησε, τους πήρε ότι πολυτιμότερο 

είχαν, "τα νιάτα τους", αλλά δεν έφυγε είναι εκεί, 

παραμονεύει να τα πάρει όλα.

Κάποιοι τον μνημονεύουν. "Πέρασα ωραία, διασκέδασα, 

αγάπησα,αγαπήθηκα, δημιούργησα". Λες και όλα αυτά 

έχουν ημερομηνία λήξεως. Σαν τον μελλοθάνατο 

που προσπαθεί να ζήσει και να χαρεί, τις τελευταίες ώρες 

της χάρης που του έδωσαν, και επαινεί τον δήμιο.

Θέλω να του πω με απόλυτη ειλικρίνεια ότι ποτέ μου δε  

φοβήθηκα, ποτέ του δε με τρόμαξε. Τον βλέπω κάθε μέρα 

στον καθρέφτη μου, νιώθω κάθε μέρα το βάρος του 

επάνω μου, τον βλέπω να περιμένει, να με σκυλεύει όλο 

και πιο πολύ, να χάνω την δύναμη μου μέρα με τη μέρα,

μέχρι στο τέλος όλα από μένα να τα πάρει. 

Δεν ξέρω αν θα του κάνω την χάρη μέχρι το τέλος. 

Αν θα τον αφήσω να με κάνει να με λυπάμαι. 

Ακούω πολλούς να διηγούνται τις αναμνήσεις τους, σαν να 

ανοίγουν έναν τάφο ξανά και ξανά. Τι σημασία έχει να 

πηγαίνεις πίσω και να θυμάσαι; Εγώ αρνούμαι να το κάνω, 

γι' αυτό με βασανίζουν. Έρχονται στον ύπνο μου σαν 

μανιασμένες ύαινες, βλέπω το μίσος  στα μάτια τους, όμως 

αμύνομαι. Ο βαρύς καφές είναι ο σύμμαχος μου, ο φίλος 

που δεν αποχωρίζομαι ποτέ.

Τα έχω καταφέρει, όλα πάνε καλά. Ο ύπνος μου περιορίζεται 

σε δυο - τρεις ώρες την ήμερα. Πέφτω στο κρεβάτι σαν να 

λιποθυμώ. Θα μπορούσα να κοιμηθώ δέκα ώρες, αλλά όχι

δεν με αφήνουν, έρχονται. Άλλες με χλευάζουν, άλλες με 

με βρίζουν, άλλες παραπονιούνται. Όλες θα ήθελαν να 

κάνω κάτι παραπάνω από ότι έκανα, κάτι διαφορετικό.

Γι' αυτό χρόνε αχόρταγε σου λέω... Δεν σε φοβάμαι,

σε περιφρονώ! Μέχρι να βγει η ψυχή από το σώμα μου,

θα κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα. Θα βαδίζω στους

ίδιους δρόμους, και ας έχει σκοτεινιάσει. Θα πηγαίνω με την

ίδια ταχύτητα, και ας πονάω σε όλο μου το σώμα.

Κανένας δεν θα το καταλάβει, ούτε εσύ ο ίδιος.

Ξέρω καλά να προσποιούμαι, θα γελάω.

Θα γελάω δυνατά. Κάποιοι θα με περνάνε για τρελό.

Μόνον εσύ θα ξέρεις την αλήθεια, γελάω για σένα. 

Γιατί εγώ, δεν σε φοβάμαι, σε περιφρονώ!!!!!!!!