Ω! Θεέ πού είσαι;
Άνεμος θανάτου μας κυνηγά ,άνεμος.
Πόλεμος στα συρματοπλέγματα του θανάτου .
Χαρακωμένα τα βλέμματα στις ορδές του θανάτου
Γύρω από την άβυσσο , σώμα με σώμα
μάχονται ως τον Διγενή Ακρίτα .
Πολύ αίμα στον κάμπο με τις ματωμένες παπαρούνες.
Μιλιούνια οι μέλισσες απομυζούν το νέκταρ του έρωτα της ζήσης
που βολοδέρνει χάμω.
Αντικριστά αχνίζουν οι ψυχές απ’ τη βροχή που έπεφταν
τα βόλια του θανάτου.
Η ανάσα τους καυτή ,αναθυμιάσεις από το ξέπνοο του κορμιού
πάει μακριά ,μα πολύ μακριά!
Τρομοκρατημένοι εμπρός στη σιδερένια πόρτα
της ταφόπλακας, σηκώνουν τα χέρια.
Ω! Θεέ πού είσαι;
Μουσικές θλιμμένες το βαλς του θανάτου
στη κόγχη του ονείρου.
Ματωμένα τριαντάφυλλα στο κορμί των πλήκτρων .
Αγάλματα τεράστια αρχαίας σκουριάς μπαινοβγαίνουν
στην άβυσσο του θανάτου
Καράβι ανήθικο τους παρασέρνει και τους ξεγελά .
Ασθματικές εκρήξεις οι κουβέντες, με κρασί κι αθάνατο νερό
Πορφύρα απλώνεται απ’ της ψυχής τα ρείθρα ,
εκτοξεύοντας θραύσματα του έρωτα , ως τα εκκρεμή όνειρα
που ζωντανεύουν πάλι ανάμεσα στα χαρακώματα .
Τους χτύπους της ζωής ανάμεσα στα φιλιά φλερτάρουν
οι σταγόνες της άψυχης βροντής.
Στα αλώνια του χάρου πάλευαν οι στρατιώτες του διωγμού
Του τώρα και του πάντα ,της νύχτας και της μέρας.
Συνωμότες και κλεπταποδόχοι των δειλινών ,οι φόβοι
του μυαλού μας και σκληροί δυνάστες της ζήσης .
Το τραύμα αιμορραγεί σε παλιό σεντούκι κρυμμένη πληγή ,
καταπίνει η σκόνη το χρόνο
Συρματοπλέγματα σηκώνονται αόρατα.
Αστραπές και βροντές οργώνουν το άψυχο κορμί
της κόρης της σελήνης,κομματιασμένα φιλιά ,κόκκινα κεράσια.
Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη στα ψυχάνθισμα των βιολετών ,
άρωμα των χρυσανθέμων ευωδιάζει ολλούθε.
Όρκο της αλαφροΐσκιωτης ζωής ο άνθρωπος εναντίον
του θανάτου, ομνύουν.
Αθηνά Τσιρίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου