-Με λόγια μυριοστόλιστα κι ωραία
που ο αγέρας μες σε μια στιγμή
μπορεί να αρπάξει,
κι εκείνου όπου αρέσει
μακριά πολύ να τα σκορπί-σει,
μην παιδεύεσαι.
Μα ούτε και με πένα χρυσαφιά
και λέξεις άγνωστες σπουδαίες,
πάνω σε χαρτί κιτρινισμένο
απ’ του καιρού την περασιά,
σκουπίδι που μπορεί αργότερα
να γίνει σε κουβά στέρνας αδειανής,
οξειδωμένο απ’ την νοτιά,,
η αγάπη τι είναι σ’ εμάς
που δεν την αντικρίσαμε ποτέ να πεις.
Ότι κι αν λένε αγάπη
δεν γίνετε να ειπωθεί
με λόγια βαρετά κι ανώφελα,
μα μήτε επάνω στο χαρτί γραφή να γίνει.
Την νοιώθουμε μονάχα την αγάπη
και σαν παιδιά χαιρόμαστε
σαν μέσα μας βαθειά φωλιάσει.
Γι αυτό χωρίς φειδώ απλόχερα
και την προσφέρουμε,
σ’ αυτόν που την χρειάζεται πολύ,
και ψάχνει να την βρει
με απελπισιά κι απόγνωση μεγάλη.
Και να τον αγκαλιάσει
σαν αυτός ανάγκη
που δεν γίνετε να κρατηθεί το έχει.
Και όχι όταν ευαρέστηση δική μας είναι,
και κάποιο θέλω μακρινό και ξεχασμένο,
φερμένο απ’ του Αχέροντα τις κοί-τες
κι από ερμάρι σφραγισμένο της ψυχής,
θέλουμε να ξοφλήσουμε ελεημοσύνη κάνοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου