Σιγανοψιχάλισμα..
ένας ουρανός που δεν μπορεί να πάρει απόφαση
αν θα ξεσπάσει σε αναφιλητά
ή για ακόμη μια φορά
θα πνίξει καημούς και παράπονα στα τρίσβαθά του..
μα κρατάει τα σύννεφα φρουρούς του
και ο ήλιος θα για να έρθει
πρέπει μια μάχη να δώσει από τις γνωστές..
Δεν θέλω να κοιτάξω ψηλά
γιατί δεν εμπιστεύομαι μήτε το δικό μου ουρανό
που ίσως αφήσει τους δικούς του καημούς
και παράπονα να γίνουν βροχή..
δεν είναι που δε θέλω..
είναι που σε βλέπω μπροστά μου
και τελικά ο ουρανός μου φοράει τα καλά του...
πάντα μου ψιθύριζε η καρδιά μου
πως για μένα έχεις μια αγκαλιά που με περιμένει...
δεν την πίστευα..είπα..
καρδιά που σου δόθηκε είναι..
ανοησίες λέει...είπα..
καρδιά που πόνεσε είναι και δεν ξέρει τι λέει...
με νύχια και με δόντια αγωνιζόμουν να μη με πείσει..
σιγανοψιχάλισμα..
ανόρεχτα δάκρυα ενός ουρανού
που'χει μάθει από μπόρες
μα του αρκούσε ανέκαθεν
και μια μόνο αχτίδα για να υπάρχει...
ενός ουρανού που το ίδιο αγαπά ήλιο και συννεφιά
αφού ψάχνει απλά μια ίδια ψυχή να απαγκιάσει...
ένα χαμόγελο για να παραστήσει
πως είναι καλοκαίρι μες την καδιά του χειμώνα...
δε θέλω να κοιτάξω ψηλά
γιατί θα με προδώσει ο δικός μου ουρανός..
θα του πει πως περιμένω αμυγδαλιές
και κερασιές να γεμίσουν λουλούδια...
θα του πει πως τελικά με έπεισε η καρδιά μου...
άκουσέ με..με έπεισε..
φόρα τα καλά σου μέσα έξω...χαμογέλα πια...
εγώ την αγκαλιά που μου ανήκει θα την πάρω...
κι ας κλάψουν και οι δυο ουρανοί..
καλύτερα..
θα δούμε αγκαλιά και το ομορφότερο ουράνιο τόξο..
το τόξο της ζωής μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου