Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα βατράχι
που ποτέ δεν είχε ριψοκινδυνεύσει να βγει απ’ το πηγάδι
στο οποίο ζούσε. Μια μέρα έφτασε στο πηγάδι
ένα βατράχι που το σπίτι του βρισκόταν κοντά στη θάλασσα.
“Που κατοικείς;” ρώτησε το βατράχι του πηγαδιού.
Και όταν άκουσε την απάντηση ξαναρώτησε :
“Τι είναι η θάλασσα και που βρίσκεται; ”
“Είναι μια τεράστια ποσότητα νερού, όχι πολύ μακριά από δω”,
απάντησε το άλλο. “Πόσο μεγάλη είναι η θάλασσά σου;”
“Ω! πολύ μεγάλη”, ήταν η απάντηση.
“Τόσο μεγάλη σαν κι αυτήν;” ρώτησε το πρώτο βατράχι
δείχνοντας μια πέτρα. “Ω! πολύ μεγαλύτερη”,
είπε το δεύτερο βατράχι. “Τόσο μεγάλη όσο το πηγάδι μου;”
Και ξανά έλαβε την απάντηση: “Ω! πολύ μεγαλύτερη”.
“Μα πόσο μεγάλη είναι λοιπόν;” είπε το βατράχι του πηγαδιού.
“Η θάλασσα στην οποία ζω θα μπορούσε να φτιάξει
εκατομμύρια πηγάδια σαν το δικό σου”.
Και το πρώτο βατράχι τότε είπε: “Ανοησίες,
είσαι ένας ονειροπόλος που διαστρεβλώνει τα πράγματα.
Βγες έξω από το πηγάδι μου.
Δε θέλω σχέσεις με βατράχια σαν και σένα”.
Οι ιδέες και οι διάφορες σκέψεις χρειάζονται χρόνο
για να εμπεδωθούν.
Η λογική μας σκέψη δημιουργεί περιοριστικές
πεποιθήσεις που μας λένε τι δεν μπορούμε να κάνουμε.
Όταν οι μαθητές είναι έτοιμοι, τότε ο δάσκαλος θα εμφανιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου