Τώρα που τα πλήκτρα μούλιασαν..
τώρα που η φλόγα έσβησε,
το υστερόγραφο του συμβάντος..μες
σε μια σβηστή σκοτεινή, νεκρή αίθουσα..
ακούγεται ο απόηχος του τελευταίου τραγουδιού..
καθώς ο ήλιος (ίδιος πάντα),
μπαίνει από το σπασμένο παράθυρο..
μια μουσική που έχει ποτίσει ως βαθιά..
τους μαυρισμένος τοίχους...
και το πιάνο εκεί στέκει να
θυμίζει πως κάπως έτσι επιβιώνει και
αντιστέκεται.. υπάρχει ακόμα..
και τα πλήκτρα του και το μισοκαμμένο
κουφάρι του.. μόνο για να βρεθώ εκεί..
αυτή την στιγμή..
Μαρία Πέρρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου