Κι αν η ζωή σου φέρθηκε, απάνθρωπα σκληρά,
και δεν σ’ αγκάλιασε ποτέ, σαν μάννα στοργικά.
Κι αν τα όνειρά σου βγαίνανε, πάντοτε απατηλά,,
και χάρη δεν σου δόθηκε, να παίξεις χαλαρά
Μην λυπάσαι, δεν πειράζει.
Όλος ο κόσμος κι αν σε νόμιζε κουτό,
κι οι φίλοι σε χλευάζανε, σε φώναζαν τρελό.
Κι αν δεν σου δώσανε ποτέ να πιεις, κρασί μήτε νερό,
το πιάτο κι αν σου αφήνανε, πάντοτε αδειανό.
Μην θυμάσαι, μη σε νοιάζει.
Πάντοτε κι αν σε θέλανε, να ‘σαι τιμωρημένος,
κι ότι κι εάν προσπάθησες, έβγαινες ο χαμένος.
Λόγια γλυκά αν δεν άκουσες, κι έμεινες πικραμένος,
κάτσε αδερφέ αν δεν σου ‘πανε, σαν ήσουν κουρασμένος.
Μην φοβάσαι, κάπου βγάζει.
Αγνή ψυχή δεν θέλω να λυπάσαι, μα να θυμάσαι μοναχά.
Κανείς δεν εδυστύχυσε , που ήξερε ν’ αγαπά,
αυτός που η καλή γιαγιά του έμαθε, πάντα να συχωρά,.
Αυτός που λίγα ήθελε, καλά για να περνά,
Κι όχι άπληστα να πετά, άχρηστα αγαθά.
Το ψέμα όποιος σιχαίνεται κι αλήθεια μόνο λέει,
το βιος και αν του πήρανε, δεν κάθεται να κλαίει,
κακό σαν θα γενεί τρανό, αυτός θα πει πως φταίει,
για τους εχθρούς τους άσπονδους, καλά είχε να λέει.
Σε νεκροστάσι πήγαινε, σαν να ‘ναι αναψυκτήριο,
κάθισε χάμω βολικά, και βγάλε προσκλητήριο.
Και κάλεσέ τους στην σειρά, να δεις τι θα σου πουν,
να σου ιστορήσουν κι βαθειά, πόσο καλά περνούν.
Λέξη δεν θα σου κρένουνε, γιατί δεν θα μπορούν,
κάτω από τις ταφόπετρες, σκουλήκια μόνο ζουν.
Τα κόκαλα που απόμειναν, συγχώρεση ζητούν,
για δόξα πλούτη δύναμη, ντρέπονται να μιλούν.
Ας ειν’ καλά λοιπόν αυτοί που σαν εσένα ζήσανε,
Που για να αντέξουν την ζωή, αίμα και δάκρυ φτύσανε.
Καλά να ‘ναι ο άνθρωπος, σταυρό που κουβαλάει,
και τα δικά του βάσανα, πάντα μικρά μετράει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου