Λουσμένη μέσα σε ανοιξιάτικο ήλιο η Νύμφη του βορρά
μας υποδέχτηκε μεσημέρι…
Επισκεφτήκαμε την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου
και άλλα αξιοθέατα της πόλης με τα μπουφάν στα χέρια,
αφού η ζέστη απόδιωχνε το χειμώνα κάνοντας την αρυτίδιαστη θάλασσα του Θερμαϊκού να λάμπει σαν καθρέφτης, όπου ο ουρανός αυτάρεσκα αντανακλούσε την απεραντοσύνη του.
Τηλεφώνησα όλο χαρά στον Μπεν προτείνοντας
να συναντηθούμε για λίγο σε κανένα καφέ στην παραλία…
Αδημονούσα να τον δω, πριν το μετανιώσω
σπρωγμένη από την ανασφάλειά μου!
Η περιέργεια μάλωνε τη φαντασία μου, θεωρώντας την υπεύθυνη για την ανυπομονησία, που με έκανε να μετρώ το χρόνο μέχρι να κοιταχτούμε στα μάτια, όχι με ώρες, αλλά με τις ελάχιστες υποδιαιρέσεις της! Δεν ένιωθα καθόλου κούραση, πείνα, νύστα, αντίθετα αισθανόμουν ανάλαφρη σαν φύλλο
χειμωνιάτικου δένδρου που μόνη επιθυμία είχε να συναντήσει τη γη, σπρωγμένο από ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα αγεριού…
-Δεν μπορώ να έλθω γλυκιά μου, πνίγομαι στη δουλειά! Να ήξερες πόσο θα το ήθελα, αλλά στο είχα πει πως θα ήταν αδύνατον να σε συναντήσω πριν το Σάββατο!
-Ούτε για λίγες στιγμές; Σε λίγο φεύγουμε από την πόλη και όπως ξέρεις το ξενοδοχείο μας είναι είκοσι πέντε χιλιόμετρα μακριά. Θα έλθουμε αργά τη νύχτα για διασκέδαση, σε νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης…
Θα μπορέσεις να έλθεις στο κέντρο «Όλο ελληνικά» τουλάχιστον απόψε;
-Αδύνατον είμαι πτώμα κι αύριο πρέπει να ξυπνήσω πρωί γιατί είναι η τελευταία ημέρα πριν έλθουν οι Ιταλοί πελάτες μας κι έχω τόσα πολλά ακόμα να κανονίσω! Κοίτα τι ατυχία να έλθεις τώρα που τρέχω και δε φθάνω!
Το απότομο κι απροκάλυπτο άδειασμα
μ ’έκανε να χάσω τη φωνή μου…
Ο μουδιασμένος νους μου συνηθισμένος να λειτουργεί
κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σκέφτηκε:
-Κάθε εμπόδιο για καλό!
Ευτυχώς έχω αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας, αυτό είναι γεγονός, ύστερα από τα τόσα μου απογοητευτικά βιώματα.
-Αυτή την ταινία την έχω ξαναδεί…
Ψιθύρισε κουρασμένα ο εαυτός μου, αποφασισμένος να γυρίσει σελίδα. Εκείνο το βράδυ ξεφάντωσα στο «ελληνάδικο» που είχε υπέροχη ξένη χορευτική μουσική ! Έτσι είχα χρόνια να χορέψω... Τα νιάτα είναι μεταδοτικά!
Έλα όμως που, μόλις εκείνο το βράδυ το ανακάλυψα!
-Γι αυτό οι παππούδες θέλουν τρυφερούδια !
Σκέφτηκα μελαγχολώντας για τη φευγάτη νιότη που λαχταρούσα
να ανακτήσω, με τη βοήθεια του άγνωστου έρωτά μου…
Θεέ μου τι γλέντι ήταν αυτό!
Ξημερώματα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, χορεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή, ακόμα και μέσα στο πούλμαν!
Τα νεανικά γέλια από τα αστεία και το τρελό κέφι, δεν άφησαν την πίκρα από την απόρριψη του Μπεν ούτε καν να με αγγίξει…
-Ποιος Μπεν; Εκείνος που έλεγε και ξανάλεγε:
- Αν με καλέσεις στον οντά σου φυσικά και θα έλθω!
-Είσαι σίγουρος;
Τρεις φορές το ανέφερε σαν να το ήθελε πολύ!
Ο τολμών νικά Μπεν! Ο άτολμος δε δραπετεύει ούτε στιγμή από τη μιζέρια του, από τη συνήθεια του που σαν κινούμενη άμμος τον καταπίνει… Κοιμήθηκα χωρίς να λυπηθώ για όσα δε θα συνέβαιναν με αυτόν τον δειλό άνδρα, αλλά με κάποιον άλλον που θα ήξερε να με εκτιμήσει! Θεώρησα την άρνηση του να με δει σαν ένα ακόμα ουρανόσταλτο γεγονός…
Δεν ήταν φαίνεται γραφτό να γίνω η μια κορυφή του ιψενικού τριγώνου που σχεδίασε με μολύβι, χάρακα και μοιρογνωμόνιο, σε ασκήσεις επί χάρτου ο άγνωστος πολιτικός μηχανικός μου!
Την επομένη το νέο κινητό μου έπιασε φωτιά! Όμως κάποιος δίκαιος δαίμων τα έφερε έτσι, ώστε μην μπορώντας ακόμα ν’ το ανοίξω, αγγίζοντάς το απαλά, οι κλήσεις του Μπεν έμεναν αναπάντητες! Ύστερα από ένα πλούσιο πρωινό ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το οχυρό Ρούπελ.
Η διαδρομή στη Θράκη οικεία, σκουρόχρωμη οργωμένη γη, ομίχλη που φέρνει μελαγχολία, παγωνιά που ζωγραφίζει αχνά την ανάσα, κιτρινισμένες οξιές εδώ και κει, ο θολός φιδωτός Στρυμόνας που ανταμώνει το δρόμο συντροφεύοντας σε σιωπηλά… Όλα μου θύμιζαν απόμακρες εικόνες από τα χρόνια που έζησα πλάι στον Έβρο, στο Διδυμότειχο, στη Ορεστιάδα, στις Καστανιές στις Φέρες στο Σουφλί. Το χθες μαγικά ζωντάνευε και γινόταν σήμερα… Λες κι ο καιρός δεν είχε κυλήσει, αλλά είχε μείνει στάσιμος, κολλημένος στο τότε!
Οι θύμησες έτρεχαν σαν γοργοπόδαρες ελαφίνες στην πηγή της μνήμης να δροσιστούν. Πόσο μοναχικές στιγμές, γεμάτες νέες εμπειρίες έζησα στη Θράκη
Το διάστημα εκείνο γνώρισα τον δεύτερο μου σύζυγο, όχι εκεί
αλλά στην Αθήνα, όπου δεν έμενε ούτε εκείνος, ούτε εγώ!
Αφότου συναντηθήκαμε ερχόταν αεροπορικώς
κάθε Σαββατοκύριακο και σμίγαμε, πότε στην Κομοτηνή,
άλλοτε στην Καβάλα, στη Θάσο, στην Ξάνθη,
στην Αλεξανδρούπολη. Και που δεν είχαμε πάει μαζί…
Έτσι όταν μου πρότεινε να συγκατοικήσουμε τον ακολούθησα
ζητώντας μετάθεση για την πόλη όπου έμενε κι εργαζόταν
ο τότε έρωτάς μου… Έκανα καλά; Ποτέ δεν ήμουν σίγουρη,
πάντοτε ίχνη αμφιβολίας υπήρχαν στα μύχια μου!
Το κακό ή το καλό φαίνονται να σμίγουν να συγχέονται να παλεύουν το ένα να καταπιεί το άλλο ! Από τον αέναο αγώνα τους απορρέει μια βαθιά μου ανάγκη, να μη ζω δίχως έρωτα! Φαίνεται μου αρέσει να μην αναπνέω λεύτερα, να χάνω την αυτοπεποίθηση μου, την αυτοκυριαρχία μου, να ιδρώνω να λαχανιάζω να σβήνω και να χάνομαι σε αγκαλιές που κι αν είναι κάποτε σφαλιστές, κατέχω τον τρόπο να τις ανοίγω…
Αυτό θα έκανα με μαθηματική ακρίβεια και τώρα! Δεν σχεδίασα καμιά μου κίνηση στη σκακιέρα, νιώθοντας πως η παρτίδα είχε στηθεί από την αφέντρα κυρά, που ακόμα και πριν γεννηθώ είχε αρχίσει να με κοντράρει λυσσαλέα. Θα με άφηνε να κερδίσω για να με σύρει για μια φορά ακόμα από τα μαλλιά!
-Μα αφού το ήξερα, γιατί την άφηνα να με ξαναπαγιδεύσει;
Μα μήπως στάθηκε ποτέ κάποιο χέρι ικανό να τη σταματήσει;
Η παγωνιά στην παραμεθόριο περιοχή του οχυρού Ρούπελ τρύπωσε στη ψυχή μου, καθώς ο ασθενικός ήλιος που τη μια κρυβόταν και την άλλη φανερωνόταν, παίζοντας κρυφτό με τα νέφη σαν άνδρας άτολμος, αδυνατούσε να τη διώξει ζεσταίνοντας το είναι μου που έτρεμε παραδομένο σε χίλιες δυο σκέψεις και σε ένα προαίσθημα έντονο πως εκείνο το βράδυ θα συναντούσα για πρώτη φορά τον Μπεν.
Το πρόσωπό του έπαιρνε πνοή από το μέσα μου…
-Μπεν καταλαβαίνω πως μετά τις 9 το βράδυ, δεν μπορείς να σηκώσεις ούτε το τηλέφωνο, έτσι σε πληροφορώ πως θα είμαστε στο κέντρο «Το ξέφωτο» στα Λαδάδικα, μετά τις 10.Αυτή τη φορά αν δεν έλθεις, τουλάχιστον βρες μια αξιοπρεπή δικαιολογία!
Η φωνή του στο τηλέφωνο όταν αμέσως με κάλεσε, ήταν ανυπόμονη ενώ με ρωτούσε το πρόγραμμά μας για το βράδυ… Έκρυβε την ανησυχία του μήπως αρνηθώ με τη σειρά μου να τον δω, όμως εγώ τη διαισθάνθηκα να πλανάται στη φωνή του κι η χαρά μου έγινε πλατύ χαμόγελο και φωτεινή ματιά προσδοκώντας εκείνο το βράδυ τη συνάντησή μας…
Όπως το περίμενα η περιέργεια του να με δει τον αιχμαλώτισε στην ίδια με μένα παγίδα… Όταν μπήκαμε στο κέντρο στα Λαδάδικα, ένιωσα ότι ήταν εκεί
Απασχολημένη να τακτοποιήσω τους μαθητές μας στα τραπεζάκια που είχαμε κρατήσει, δεν είδα κάποιον από πίσω να με πλησιάζει, μόνον άκουσα τη γελαστή φωνή του κι ένιωσα την ανάσα του, καθώς πλησίασε στο λαιμό μου :
- Μόνον εγώ έχω το προνόμιο να σε ξέρω από την υπέροχη φωτογραφία σου στο facebook , εσύ δεν μπορείς να με αναγνωρίζεις κι αυτό από επιλογή σου!
Γύρισα και τον κοίταξα…
Ο άγνωστος μου δεν ήταν καθόλου όπως τον περίμενα
Η φαντασία μου είχε παίξει άσχημο παιχνίδι!
Τα έχασα για κάποια δευτερόλεπτα Ένιωσα να παγώνω!
Ένας από τους μηχανισμούς άμυνας μου, δεν ξέρω ποιος, λειτούργησε κάνοντάς με ενδόμυχα να αυτοπαρηγορηθώ:
- Ευτυχώς που καθόλου δεν μου αρέσει!
Έτσι δε θα δεθώ μαζί του υποφέροντας επειδή είναι με άλλη και ζει εκείνος στο βοριά κι εγώ στο νότο!
Η αμηχανία μου εξαφανίστηκε με μιας, αν και ήμουν σίγουρη πως είχε προφθάσει να γίνει αντιληπτή από εκείνον, όπως κι η αρνητική πρώτη μου εντύπωση για το είδωλο του έρωτα μου, που είχε εντελώς άλλο look, από εκείνο που θα ήθελα
Καμουφλάροντας την απογοήτευση μου, του ζήτησα ευγενικά να περιμένει λίγο μέχρι να τακτοποιήσω τα παιδιά στις θέσεις τους. Ο Μπεν κάθισε στο μπάρ, όπου για τα επόμενα λεπτά τον ξέχασα, απασχολημένη να τακτοποιώ τους φοιτητές μας σε πλαϊνές θέσεις και να μη χωριστούν χάνοντας το κέφι τους… Είχα καταλάβει πως και σε εκείνους το κέντρο δεν άρεσε, αλλά ευτυχώς ήταν δική τους επιλογή .
-Κι αυτοί την πάτησαν, όπως κι εγώ!
Σκέφτηκα στεναχωρημένη με την έκβαση αυτής της βραδιάς, που έδειχνε λίγο πριν, να είναι για όλους πολλά υποσχόμενη!
Όμως με έναν παράδοξο τρόπο, ανέλπιστα και γρήγορα το κέφι των παιδιών και το δικό μου έφιαξε κι όχι από τη life μετριότατη σε ταλέντο, εκκωφαντική μουσική ή κάποιο άλλο εξωγενές στοιχείο. Η αλλαγή ήλθε από μέσα μας, καθώς φάνηκε πως, όλοι την είχαμε απόλυτη ανάγκη!
Από τη στιγμή που έβαλα τον Μπεν να καθίσει δίπλα μου, έτσι ώστε να τον βλέπω κοιτώντας την ορχήστρα, ενώ εκείνος έπρεπε να γυρίσει το κεφάλι για να δει, από τη στιγμή που στριμώχτηκα πλάι του, λόγω έλλειψης χώρου, ακουμπώντας το ζεστό σώμα του με το ιδρωμένο δικό μου, από τότε που έβγαλε τα γυαλιά του να τα σκουπίσει και σμίξανε οι ματιές μας, όλα με μιας, θαρρείς μαγικά άλλαξαν!
-Θεέ μου πόσο γλυκιά ήταν η ματιά του! Με διαπερνούσε φθάνοντας στα μύχια της ψυχής μου! Την ένιωσα να με υποδουλώνει με την τρυφεράδα της, με το χάιδεμα της, τη σιωπηλή ευγλωττία της, την ομολογία της πως είχε κατακτηθεί από τη δική μου! Ένιωσα την ανάγκη να τον φιλήσω, άλλωστε του το είχα ζητήσει από πριν:
« Κάνε ότι μπορείς για να σε φιλήσω μόλις σε πρωτοδώ!»
Ο πόθος μου να τον φιλήσω έγινε κυρίαρχος και θα το είχα κάνει ξανά και ξανά, θέλοντάς το διακαώς, αλλά τα βλέμματα των δυο συναδέλφων που προσπαθούσαν διακριτικά να μην μας κοιτάνε, ενώ κάθονταν απέναντι μας μ’ εμπόδιζαν!
Μετ’ εμποδίων πολλών η πρώτη μας συνάντηση
κι όμως βρήκε τρόπο να γίνει μοναδική, μένοντας αξέχαστη ξεπερνώντας κάθε άλλη…
- Έγινε μυθιστόρημα λατρεία μου, για να συναρπάσει κι άλλους εκτός από εμάς τους δυο!
Αν δεν πραγματοποιούσα την υπόσχεση που σου είχα δώσει, να σε φιλήσω με το που θα σε πρωτοσυναντούσα, εφόσον μ’ έκανες να ποθήσω κάτι τέτοιο, θα έσκαγα!
Έτσι ενώ σου μιλούσα στο αυτί, τάχα λόγω φασαρίας, έτσι όπως έγερνα προς το μέρος σου αγγίζοντας το πουπουλένιο σου στήθος, έγραψα τα πάντα και τους πάντες, πραγματοποιώντας ότι σου είχα γράψει σε μήνυμά μου, λίγο πριν συναντηθούμε:
-Και μην ξεχάσεις να παρφουμάρεις τα αυτάκια σου, γιατί εκεί μέσα, μου αρέσει να χώνω την αυθάδικη γλωσσίτσα μου!
Η κατάπληξή σου όταν αυθόρμητα σε διέγειρα με αυτόν τον παρορμητικό, αυθόρμητο τρόπο, ήταν το κάτι άλλο! Κατάλαβες ότι δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά το εννοούσα πως θα φέρω πίσω τα φευγάτα μας νιάτα, κάνοντάς σε από εκείνη τη στιγμή να το ονειρεύεσαι, γιατί μου είπες τρυφερά:
-Δώσε μου το χέρι σου να το κρατώ…
-Ποιο από τα δυο;
-Και τα δυο, για μια ζωή!
Δεν ξέρω πως σε κοίταξα νιώθοντας να λιώνω σαν τη σοκολάτα, που εκείνη τη στιγμή μου χάρισες! Ποτέ κανείς σε πρώτο ραντεβού δεν μου είχε χαρίσει σοκολάτα… Για την ακρίβεια πρέπει να πω, ποτέ κανείς σε ραντεβού δεν μου είχε φέρει δώρο σοκολάτα, πόσο μάλλον με αφιέρωση γραμμένη με μαρκαδόρο, που από τη θερμότητα στη θέση της καρδιάς, όπου την είχες για μένα φυλαγμένη, είχε μισοξεβάψει!
Κατάφερες να με αγγίξει η ευτυχία για μια στιγμή…
Ψέματα για πολλές, όσο μου χάιδευες τρυφερά το πόδι,
πάνω από το βελούδινο μαλακό παντελόνι που φορούσα,
κρυφά, ενοχικά, τολμηρά ή μη, κάτω από το τραπεζάκι,
τον άψυχο μάρτυρα της πιο αθώας,
πρώτης εφηβικής συνάντησης δυο ενηλίκων που ζούσαν έναν αναπάντεχο σαγηνευτικό έρωτα!
Έναν έρωτα σαν ροσόλι στα χείλη, σαν μεθυστικό κρασί στη μουδιασμένη γλώσσα, σαν ολόγλυκο τραγούδι που έμοιαζε με ερωτικό κάλεσμα σειρήνας
στον ήδη παραδομένο σε ηδονή Οδυσσέα!
Τι έκανε εκείνη τη μαγεία να σβήσει,
ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω!
Με ρώτησες αν θα χορέψω να με δεις ...
--Μόνο αν παίξουν το τραγούδι μου!
-Ποιο είναι;
-Θα ‘θελα να το βρεις μόνος σου χωρίς να σε βοηθήσω, ξέροντας πως μπορούσες να με διαβάζεις! Όταν το βρήκες σαν να φοβήθηκες αντί να χαρείς!
Ξαφνικά σαν να σε κυνηγούσαν, είπες: -Πρέπει να φύγω!
Τα έχασα τόσο, που δεν σάλεψα από τη θέση μου! Θαρρείς, έκανα πως δεν άκουσα… Μακάρι να μην είχα ακούσει ή καλύτερα να μην το είχες πει! Πως ξέρει πως σε κοίταξα,με τη βαθιά θάλασσα που έχω στιγμές στιγμές στη ματιά, ενώ σηκωνόσουν όρθιος ζητώντας μου παρακαλετά να σε συνοδεύω έξω. Μάλιστα πήρες το παλτό μου από την πλάτη της καρέκλας μου και μου το φόρεσες προστατευτικά, τρυφερά, λέγοντας:
-Έξω κάνει κρύο ματάκια μου κι εσύ καις!
Μου φάνηκε πως τα χέρια σου τρέμανε… Βγήκαμε κι ένωσα την απώλεια να μου κατασπαράζει τη ψυχή. Σε έχανα το ένιωθα πριν μου πεις το τραγικό: «Τα λέμε!»
Η έξω παγωνιά έσμιξε με εκείνη που κουβαλούσα μέσα μου, θεριεύοντας...Με ένα δειλό φιλί που σου έδωσα απαλό, ξεψυχισμένο στην αρχή κι ένα δεύτερο καυτό, απαιτητικό, συνέχεια του πρώτου, σε αποχαιρέτησα, ξέροντας πως δε θα σε ξαναδώ!
Με παράπονο μικρού, προδομένου παιδιού ρώτησα, λες και δεν ήξερα την απάντηση: «Γιατί;»
Χαμήλωσες τα μάτια σαν να ντρεπόσουν, λες κι ούτε εσύ το άντεχες να με αφήσεις να κοιμηθώ μόνη, ολομόναχη δίχως όνειρα εκείνη τη νύχτα…
Δεν άντεχα να σε δω να φεύγεις παίρνοντας μαζί σου και τη σκιά σου ακόμα και μπήκα στο κέντρο βιώνοντας τη νέα μου απόρριψη, με ένα δανεικό τσιγάρο,δεύτερο δυνατό ποτό κι ένα χασάπικο που χόρεψα, μόλις άκουσα να παίζουν το αγαπημένο τραγούδι μου, τη Φραγκοσυριανή!
«Μια φούντωση μια φλόγα που έχω μέσα στην καρδιά λες και μάγια μου έχεις κάνει…»
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, βρήκα ένα μήνυμα σου, που μου έδωσε τη χαριστική βολή:
-Τα μάτια σου φεύγοντας με έκαναν κομμάτια!
Οτιδήποτε βλέπεις μπορεί να γίνει ένα παραμύθι. H ζωή είναι μια ωραία μελωδία...Είσαι έτοιμη να την απολαύσουμε μαζί;
Καλό βράδυ Έρωτα! Με κορόιδευες…
Όλα ήταν ένα παραμύθι! Μου το έλεγες καθαρά!
Τι θα απολαμβάναμε μαζί,
αφού μια ημέρα αργότερα, γύριζα Αθήνα;
Μάλλον ήθελες, μια πλατωνική σχέση και τίποτα άλλο! Μάλλον η δέσμευση σου ήταν σοβαρή και σίγουρα ήθελες να με κάνεις να καταλάβω, πως η δραπέτευση σου από αυτήν ήταν αδύνατη! Έλεγες πως δεν ήταν γάμος, αλλά μια σχέση δωδεκάχρονη που ξεκίνησε μεν ερωτική, αλλά κλείνοντας σαν τέτοια τον κύκλο της, έγινε επαγγελματική!
Δικαιολογίες της πεντάρας για ναμην πω κάτι χειρότερο!
Πήρα τη σοκολάτα που χάρισες
και από τη λύπη μου την έφαγα όλη!
Το ζάχαρο μου πήγε « στο δόξα πατρί», αλλά τίποτα δε με ένοιαζε, προκειμένου να αντιμετωπίσω την παραμονή μου στα τάρταρα, όπου με έριξες, όλη εκείνη τη νύχτα!
ΒΑΣΙΛΙΚΗ Α ΓΑΒΑΛΑ
ΥΓ
Δεν μπορώ ούτε να το διαβάσω...Θλίβομαι...Άλλη μια ιστορία που πρέπει να ξεχάσω, αλλά ο Μπεν δε συμφωνεί! Όμως δεν ξέρει πως στη συνέχεια εμφανίζεται από το πουθενά το τρίτο για μένα πρόσωπο...Το ιψενικό τρίγωνο σε όλο του το μεγαλείο! Γίναμε ένα περίεργο κουαρτέτο όπου ο καθένας βαρούσε τη βιόλα του! Η Ζωή έγραψε το πιο όμορφο μυθιστόρημα της με το δικό μου χέρι πάνω στο δικό μου κορμί με μελάνι το δικό μου δάκρυ...
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ Α ΓΑΒΑΛΑ
ΠΡΟΣΑΝΝΑΜΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ
ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ Α ΓΑΒΑΛΑ
ΠΡΟΣΑΝΝΑΜΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου