Το ταξίδι... Σπύρος Ορφανός.

Θέλω να πάω σε ένα μέρος

όπου ποτέ κανείς δεν έχει πάει

Όταν πάω κοντά χάνεται

όταν φθάνω χάνομαι εγώ

Μουσική ακούγεται από παντού

Ύμνοι

που όπως κάθε ύμνος

υμνούν τη μουσική

Όλα έχουν χαθεί

όσα δεν έχουν είναι δίπλα μου.

Τα ακολουθώ

να δω αν θα μου δείξουν τον δρόμο.

Όσο τα ακολουθώ

τόσο απομακρύνομαι

όσο αφήνομαι

τόσο δεν ξέρω τον δρόμο.

Μια στιγμή ίδια με όλες

Έξω από το χρόνο

Μακριά

η απόλαυση με ακινητοποιεί

Δεν είναι τόσο απόλαυση όσο έκσταση

Φωνές με καλούν

μου λένε να πάω να τις βρω

Εγώ χάνομαι μαγεμένος

Χτυπάνε αργά τη γροθιά τους στο έδαφος

Μου φωτίζουν με γλυκό φως

Εγώ τυφλώνομαι και κουφαίνομαι

Είμαστε η απόλαυση

μα είμαστε υπερεκτιμημένοι

Είμαστε άνθρωποι

και όπως κάθε άνθρωπος υμνούμε την απόλαυση

Δεν είναι τόσο η απόλαυση που υμνούμαι

όσο η έκσταση

Κάθε φορά κάνω έναν κύκλο

προσπαθώντας να φτάσω στο κέντρο

Κάθε φορά που φθάνω

κάθε φορά το κέντρο αλλάζει

Εκατομμύρια χρόνια προσπαθώ

μα κάθε φορά πεθαίνω

Περπατάω στην έρημο

δίχως νερό

Γυμνός

Μία καμήλα με ακολουθεί

και ο ήλιος καίει

Περπατάω στο ρυθμό της μουσικής

Μόνος

Ο λαβύρινθος έχει στηθεί

Οι τοίχοι του πιο μεγάλοι και πιο δυνατοί

Αόρατος στέκει και σε παγιδεύει

Έχω σταματήσει να σκέφτομαι

Ξέρω ότι δεν θα φθάσω ποτέ

Ξέρω ότι δεν θα σταματήσω ποτέ

δεν πιστεύω

Δεν κουτσαίνω

Είμαι τα πάντα γύρω μου

Ότι δεν είμαι δεν υπάρχει

Σε ότι δεν υπάρχει θέλω να πάω

Θέλω να δω

Θέλω να θαυμάσω

Μερικές φορές οι ύμνοι επιταχύνουν

Τότε εγώ αρχίζω και τρέχω

Μακρύ το ταξίδι αλλά μόνο αυτό έχω

Δεν κοιμάμαι

Δεν κατέχω

Ασημένιο ποτάμι κυλάει

Ασήμι διάφανο

με χρυσές κλωστές να το διατρέχουν

Ο ήλιος φέγγει ζεστά

και το ασήμι εξατμίζεται

Πάω από πάνω και αναπνέω

Ασήμι τρέχει στις φλέβες μου

και με καίει

Τότε ξέρω τι είναι το ασήμι

όπως ξέρω τι είναι ο αέρας

Άνδρας το σφυριλατεί

και κοιτάει με δέος

Το ασημένιο δέρμα μου λάμπει στον ήλιο

και χρυσές ρίγες τυλίγονται γύρο

Πιο λαμπερές ακόμα

Αλλά για μένα το ταξίδι δεν έχει τελειώσει

Ούτε η μουσική

Είμαι ύμνος

που χαράζεται στο μυαλό των ανθρώπων

και μένει εκέι για πάντα

Είμαι ύμνος

που υμνεί το τίποτα

Το τίποτα υμνεί και μένα

και με καθησυχάζει

με μαγεύει

Γλυκιά η μουσική

και γλυκό το δειλινό

Πάντα κοντέυω

Μα πάντα απομακρύνομαι

Πάντα γελώ και αφήνομαι