Αμαρτίες... Νίκος Ορφανίδης..!

Βραδιάζει πάλι κι σιωπή με αρμενίζει 

 αυτός ο δρόμος να μη βγαίνει πουθενά 

μες στο μυαλό μου μια σκιά στριφογυρίζει 

να μου σκαλίζει τα ζωής μου τα κενά

Και να ζυγίζω πάλι ενοχές

και να πονάν οι αμυχές

να ψάχνω τις αιτίες

να μου μιλώ με την σιωπή

για το σπασμένο μου κουπί

γι’ αγάπης αμαρτίες

Βραδιάζει πάλι στης σκιάς το μετερίζι

ψάχνω με τρόπο το κλειδί της μοναξιάς

να την ρωτάω τι ναι αυτό που με ορίζει

και δεν υπάρχει μιας αγάπης φορεσιά