Στο άδειο τετράδιο ματωμένης καρδιάς
Χαράζω πινελιά στο χρώμα της μορφής της νιότης
Το όνομα σου ξάφνου αχόρταγα ξεπηδά
Την μπόρα ανημπορου χειμωνιάτικου καιρού αγγίζει
Μεθά το φεγγάρι και τα αστέρια του αύριο
Ξαναποτιζει με φως ,της μοίρας τα γραμμένα
Ρίγος που απλώθηκε σε μια χούφτα από σύννεφα
Σε καθαρούς ουρανούς πολύτιμους, ψυχής σταγόνα αφήνει
Πνίγει την όψη του αγουρου πρωινού
Μέσα στα απύθμενα νερά της ζωής που ανήκω
Χώμα νωπό που το όνομα σου χάραξε
Χνάρια που ηθελημένα βάδισα, τον τοίχο της ψυχής να αγγίξω
Μέσα σε τοπίο που η φλόγα χάνεται
Ξεπλένεις σαν βροχή τις πράξεις της ημέρας
Στροβιλίζεσαι ,άνεμος, πέριξ της σκέψης μου
Ξεπερνώντας φράχτες στης ψυχής τα δεδομένα
Κουρνιάζει η αντοχή της νύχτας στις φυλλωσιές του σήμερα
Κρύβεται από φωνές φοβέρας
Το όνομα σου ζωντανή εικόνα που η ομίχλη θάβεται
Βουβά ,στης μοναξιάς τα απόκρυφα λιμέρια
Πορεία που ακολουθεί τους πόρους της ζωής
Θολό τοπίο σταγόνες της ψυχής σου
Ανοίγει ο άνεμος φτερά,να πατήσεις σταθερά
Το όνομα σου στα σπλάχνα μαχαιριά,στου δεδομένου την θλίψη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου