Ο ήχος απ'τα κρόταλα του μάγου τα αιώνια,
στ'αυτιά μου αντηχούσε σαν υπόκωφη κι ανίερη φωνή.
Στο δέντρο της αγάπης, βουβαθήκανε τ'αηδόνια,
προσμένοντας τον ήλιο ν'ανατείλει,να φανεί.
Πουλί παραδεισένιο, πλουμιστό σαν το παγώνι,
χτυπά το χώμα με το ράμφος του κρατώντας τον ρυθμό!
Γκρίζα,απόκοσμη η νύχτα! Σκοτεινιά,δεν ξημερώνει,
ακόμα παγωνιά για κάποια πλάσματα που ζούνε στον ισθμό...
Οι ποιητές ποτίζουνε με λάμψη και με χρώμα, τον ποταμό
της γνώσης, που αφανιστηκε στα στρώματα του πάγου!
Αποσπασμένα είδωλα,θωπεύουνε τ'ανέγγιχτο μου σώμα,
κινούμενα αλλοπρόσαλλα,
στις προσταγές του ιδιόμορφουμου μάγου.
Το πέρασμα της άγνοιας, φρουρούνε οπλισμένες αμαζόνες!
Σύγχρονες Μήδειες ,αδίστακτες μην τύχει και βρεθεί,
ιππότης να περάσει το γεφύρι με τις γυάλινες κολόνες,
πλάι στη γνώση και στο χρώμα της ψυχής μου να σταθεί.
Κλείνω τα μάτια καθισμένη σε κορμό κουτσουρεμένο.
Πυκνή ομίχλη κι υγρασία το μυαλό περικυκλώνει.
Συμπαντικές διαδρομές στο άπειρο το διαμελισμένο,
κάνει η καρδιά μου κι απ' τον πόνο με λυτρώνει.
Λευκό πουλί απεσταλμένο απ'τον ιππότη της ψυχής μου,
φτεροκοπα ανέμελα και διώχνει την ομίχλη.
Στον άγγελό μου,στον κυρίαρχο της άχαρης ζωής μου,
φέρνει σημάδι και που βρίσκομαι του δείχνει.
Ο μάγος αντιδρά,χορεύει τον χορό των πυροτεχνημάτων!
Δημιουργεί ασάφειες, ιπτάμενος στο μάτι του φωτός!
Χαρασει δρόμους στις κορφές, λευκών νεφελωμάτων
και φέρνει άτι που στα σύννεφα πετά σαν αετός.
Οι αμαζόνες της φωτιάς με βέλη σημαδεύουν τον ιππότη,
προσηλωμένες στο καθήκον που τους έχει ανατεθεί!
Μα εγω'μαι μάγισσα!
Στην έρημο τον συναντώ,τον πήρα στο κατόπι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου