Πόσο
μοιάζουμε,
σαν δυο σταγόνες νερό,
άσβεστες ανάσες, της ψυχής μας
στεναγμός!
Μοιάζουμε
σαν της νύχτας
τη σιωπή, του φεγγαριου
την προσμονή!
Ίσως να
μοιάζουμε με
του ωκεανού το χρώμα,
στο μπλέ του το βαθύ, στο
παθιασμένο πιόμα!
Ίσως
σαν όνειρο μπαλάντα
ερωτική, ίσως μ' ανατριχίλα
της βροχής!
Μοιάζουμε
σαν να μαστε
απ ' το ίδιο σώμα,
παραλήρημα που καίει ακόμα!
Μπορεί να μοιάζουμε
σαν καλοκαιρινή βροχή
άγγιγμα δροσιάς στη φλογισμένη γη!
Σαν του χρόνου
το εκρεμές, ανήμποροι
δραπέτες ενός ονείρου
μ' αντοχές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου