Σ' αγαπ-ά-ω, να λες... Κατερίνα Πήττα.

Αχ! Αυτό το -α-!

Της Αρχής,

του Ατελεύτητου!

Ικανό, να χωρέσει,

το σύμπαν, εντός μου...

Μη μου στερείς, αυτό το -α-!

Σ' αγαπ-ά-ω, να λες...

Ευλογία να ρέει

απ' της γλώσσας τους κάλυκες

και ο νους, του αιθέρα βιγλάτορας,

σε συνάξεις αγγέλων,

να σκορπίζει, τα γήινα!

Η ψυχή, το Θεό να κοιτάζει κατάματα!

Κι ένας ζηλιάρης ουρανός,

δεμένος πισθάγκωνα

ίλιγγο κι άλωση,

μπροστά στης αγάπης το θαύμα,

ανακατεύοντας ήλιους,

καταπίνοντας άστρα και θάνατο,

ηττημένος να βυθίζεται,

στης αβύσσου το χάος!

Είναι "μικρό" το σ' αγαπώ,

ανίκανο να ντύσει

τη γδύμια του κόσμου...

Γι' αυτό, σ' αγαπ-ά-ω,

να μου λες!

Κατερίνα Πήττα