Ηταν κάποτε ένας ξυλουργός που ειδικευόταν
στη συναρμολόγηση προκατασκευασμένων σπιτιών.
Εργαζόταν για κάποιον επιχειρηματία, ο οποίος του προμήθευε
έτοιμα τα ξύλα κι εκείνος τα μοντάριζε, στερέωνε τους αρμούς,
έφτιαχνε το σπίτι και προετοίμαζε τις λεπτομέρειες.
Μια μέρα, αποφασίζει ο ξυλουργός ότι έχει δουλέψει αρκετά,
κι είναι πια καιρός να ξεκουραστεί. Έτσι, πάει να μιλήσει στον
επιχειρηματία και του λέει πως πήρε την απόφαση να βγει
στη σύνταξη. Καθώς, όμως, του έμενε ακόμη να τελειώσει ένα
σπίτι, τον ειδοποιεί ότι αυτή θα είναι η τελευταία του δουλειά.
“Τι κρίμα !” λέει ο επιχειρηματίας, “είσαι καλός
στη δουλειά σου…. Δε θέλεις να δουλέψεις λίγο ακόμα;”
“Όχι, όχι. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά πράγματα να κάνω,
θέλω και να ξεκουραστώ…” “Πολύ καλά.”
Ο ξυλουργός τελειώνει το τελευταίο σπίτι και πάει να
αποχαιρετήσει τον επιχειρηματία, αλλά αυτός του λέει :
“Κοίτα, ήρθε μια παραγγελία της τελευταίας στιγμής, πρέπει
να φτιάξεις ακόμη ένα σπίτι. Αν μου κάνεις αυτή τη χάρη…
Δεν θα έχεις τίποτε άλλο να κάνεις… Ασχολήσου αποκλειστικά
με την κατασκευή του τελευταίου σπιτιού, πάρε όσο χρόνο
χρειάζεσαι, αλλά σε παρακαλώ,
ανάλαβε αυτήν την τελευταία δουλειά.”
Ο ξυλουργός, αν και θυμωμένος με την παραγγελία αυτή,
αποφασίζει παρ’ όλα αυτά να την εκτελέσει και να φτιάξει
το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να πάει μετά να
ξεκουραστεί, όπως ήθελε πραγματικά. Τώρα πια δεν έχει
τίποτε να διαφυλάξει, αφού θα σταματήσει τη δουλειά,
τώρα πια δεν χρειάζεται να επιδιώκει την αναγνώριση
των άλλων, τώρα δεν διακυβεύεται η φήμη του ούτε
η αμοιβή του, τώρα δεν διακινδυνεύει τίποτε απολύτως,
γιατί έχει τελειώσει την καριέρα του. Το μόνο που θέλει,
είναι να τελειώσει το σπίτι γρήγορα.
Έτσι λοιπόν, συναρμολογεί τα ξύλα, τα στερεώνει χωρίς
πολύ κέφι, χρησιμοποιεί υλικά πολύ χαμηλής ποιότητας για
να μειώσει το κόστος, δεν τελειώνει τις λεπτομέρειες…
Με λίγα λόγια, κάνει δουλειά πολύ κατώτερης αυτής που
έκανε συνήθως. Τέλος, στα γρήγορα, ολοκληρώνει το σπίτι.
Οπότε, πάει στον επιχειρηματία κι εκείνος, έκπληκτος, του λέει:
“Τι; Το τελείωσες κιόλας;” “Ναι, ναι, είναι έτοιμο!” “Ωραία, πάρε
Βάλε την κλειδαριά, κλείδωσε και φέρε μου το κλειδί”
Πάει ο ξυλουργός, βάζει την κλειδαριά, κλειδώνει και επιστρέφει
το κλειδί. Μόλις παίρνει ο επιχειρηματίας το κλειδί, του το
ξαναδίνει και λέει:
“Αυτό είναι το δώρο της εταιρείας για σένα….”
*********************************************
Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, όμως η ζωή που φτιάχνουμε
καθημερινά είναι το σπίτι μέσα στο οποίο ζούμε.
Και το χτίζουμε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν θέλουμε, δεν δίνουμε
μεγάλη σημασία στις πολυτέλειες, ή αν έχουν ολοκληρωθεί
κάποιες λεπτομέρειες, ωστόσο,
ας είμαστε προσεκτικοί στο πως θα το συναρμολογήσουμε.
Πόση ενέργεια, πόσο ενδιαφέρον, πόση προσοχή,
πόσες προφυλάξεις πήραμε ως εδώ φτιάχνοντας τη ζωή μας;
Τι καλά θα ήταν , αλήθεια, αν αρχίζαμε από δω και πέρα
να είμαστε πιο προσεκτικοί με ό,τι φτιάχνουμε.
Υπάρχει βέβαια και ο εξωτερικός παράγοντας, ωστόσο,
ας μην προσθέσουμε στα ενδεχόμενα αυτά που έρχονται
απ’ έξω το ενδεχόμενο να μην έχουμε ασχοληθεί όσο και όπως
έπρεπε με την κατασκευή αυτού του σπιτιού.
Γιατί, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, η ζωή αυτή που
δημιουργούμε είναι η ζωή που πρόκειται να ζήσουμε εμείς.
Δεν φτιάχνουμε μια ζωή για τον γείτονα, φτιάχνουμε μια ζωή
για μας του ίδιους.
Επομένως, αν κάποιος θεωρεί ότι αξίζει, αν αγαπάει
τον εαυτό του, γιατί να συμβιβαστεί με οτιδήποτε;
Γιατί να λειτουργήσει σαν τον ξυλουργό της ιστορίας;
Αν έχεις συναίσθηση ότι σου αξίζει να ζεις καλύτερη ζωή…
γιατί να μην φτιάξεις ένα καλύτερο σπίτι;
Είναι προφανές ότι όχι μόνο η ελευθερία υπάρχει,
αλλά είναι και αναπόφευκτη.
Και κάτι ακόμα, είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι,
γιατί η ελευθερία δεν είναι κάτι που μπορούμε να
αποποιοηθούμε. Μονίμως κάνουμε άσκηση της ελευθερίας.
Η ελευθερία συνίσταται στο να είμαι σε θέση να επιλέγω
ανάμεσα σε ό,τι είναι δυνατόν για μένα και
να είμαι υπεύθυνος για την επιλογή μου.
Επιλέγω σημαίνει,
ότι φτιάχνω το δρόμο μου για να φτάσω στην κορυφή
του βουνού που εγώ αποφασίζω ν’ ανέβω.
Ο Οκτάβιος Πας έλεγε : Η ελευθερία δεν είναι η πολιτική ιδέα,
ούτε φιλοσοφική σκέψη, ούτε κοινωνικό κίνημα.
Η ελευθερία είναι η μαγική στιγμή,
την ώρα της απόφασης- επιλογής, ανάμεσα σε δύο
μονοσύλλαβες λέξεις : ναι και όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου