Πόσα φεγγάρια που περνούν.
Κι η γη γεμίζει αιμα.
Παιδιά και μάνες θάβονται.
Με αγκαθένιο στέμμα.
Κορμιά ακέφαλα, μισά.
Που ειρήνη καρτερούσαν.
Δες τώρα κείτονται γυμνά.
Στη γη όπου πατούσαν.
Για πιά ειρήνη μου μιλάς;
Αφού η ψυχή σου βράζει.
Καμίνι κι αναχώματα.
Το μέσα σου ξεβράζει.
Δούλεψε με το μέσα σου.
Να μάθεις να δαμάζεις.
Κι ύστερα να υπηρετείς.
Γιώτα Κλουτσούνη.
Ο πίνας είναι της αγαπημένης
φίλης μου και ζωγράφου
Κωνσταντίνα Μίχα..
Κωνσταντίνα μου σ' ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου