Σε καρτερούσα να περνάς
να πας για την δουλειά σου
να ψιθυρίζω σ'αγαπώ, να μην ακούς,
να προσπερνάς και γω να καρτερώ,
σαν θα σχολούσες σούρουπο
για να σε ξαναδώ...
Έτσι περνούσε ο καιρός
με όνειρα εφηβικά
Θαρρούσα σε αγαπούσα...
Σε αγαπούσα άραγε;
Νομίζω η καρδιά παιγνίδια με τον έρωτα
δοκίμαζε και καρδιοχτύπια με κερνούσε..
Πως τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Τι να σου απαντήσω...
Στα χρόνια της ανεμελιάς
απόψε με γυρίσαν, τα λίγα ροδοπέταλα
που απρόσμενα στα χέρια μου
το χρώμα και το άρωμα και σκέψεις μου χαρίσαν
Σε ένα βιβλίο φυσικής, χημείας,
πειραματικής χρόνια φυλακισμένα
Ότι είχα από σένα..
Σίγουρα δεν θυμάσαι το ρόδο το αιώνιο
που μου' δωσες, ένα απομεσήμερο
μπρος απ το παραθύρι μου ξέγνοιαστα
σαν περνούσες και σιγοτραγουδούσες..
Χάιδεψες τον βασιλικό και βιαστικά προσπέρασες,
κι απόμεινα να σε κοιτώ,
κάνοντας όνειρα γλυκά
που ο χρόνος τα ξεθώριασε
Και απο την σκέψη έσβησες...
Χρόνια της αθωότητας, τα λέμε ως συνήθως
Δεν επιστρέφουνε ποτέ
Άρωμα μόνο αφήνουνε απ τ 'αγουρα
τα νιάτα μας , τα αμέτρητα τα ίσως
και αναμνήσεις τρυφερές
Σαν θα διαβαίνει η ζωή και μείνουνε
...Φαιδρα Καψωμενακη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου