Με βύθιζες χωρις σανίδα,
χωρίς σωσίβιο, χωρίς να ξέρω καλό κολύμπι,
την ίδια στιγμή που μου χάιδευες τα μαλλιά.
Με έπνιγες και με νανούριζες γλυκά,
μέσα στον ωκεανό απο τα ίδια μου τα δάκρυα.
«Σώπα μωρό μου ...μην κλαις και μην φοβάσαι..»
μου ψιθύριζες γλυκά στο αυτί..
Την ίδια ώρα που μου κρατούσες το κεφάλι
να πάρω μια τελευταία ανάσα..έξω απο το νερό.
Σ’αγαπώ!! Πάντα θα σ’αγαπώ..!!
Το ξέρεις, όμως πρέπει να σ’αφήσω μόνη σου.
Δεν φταίω εγώ εάν δεν έμαθες να κολυμπάς,
ούτε φταίω εάν νόμιζες ότι πάντα θα σου φώτιζα
την μαύρη θάλασσα που σε τυλίγει..
Εγώ σου έδειξα τον δρόμο για να σωθείς τόσες φορές.
Εσύ αποφάσισες να μείνεις δίπλα μου,
να πεθαίνεις κάθε φορά..
Και με βύθισες.. για πάντα.
Δεν με έπνιξες όμως.
Εσύ απέτυχες να με σκοτώσεις..
Μα εγώ είμαι ήδη νεκρή.
Εσύ απέτυχες να ζήσεις..
Ευχαριστώ πολύ!!
ΑπάντησηΔιαγραφή