Όταν έρχομαι να σε συναντήσω ξεχνώ τους τοίχους στο σπίτι .
Καίγομαι όταν σε βλέπω. Άλλες φορές από επιθυμία άλλες από
συνήθεια. Από το κάδρο του υπνοδωματίου, εκεί που ο σοβάς
είναι βαμμένος μπλε, εξέχει το χέρι Παριανού καπετάνιου.
Τα δάχτυλά του, απ’ όταν τον φυλάκισα στη λευκή κορνίζα,
μυρίζουν καυσαέριο.Οι στεριανοί είστε οι πιο συνεπείς
δολοφόνοι,μου εκμυστηρεύτηκε ο δολοφονημένος ψαράς.
Ψαράς από συνήθεια. Σιχαινόταν τα ψάρια.
Σπάνια συναναστρεφόταν ο,τιδήποτε θαλασσινό.
Για δόλωμα χρησιμοποιούσε στίχους του Καρούζου.
“Το τυχαίο του κόσμου δεν έχει καμία ιερότητα”,
αυτός ήταν ο αγαπημένος του.
Τυχαία βρέθηκα στη ζωή. Την οποία έχω αρχίσει να συνηθίζω.
Τόσο που, ώρες – ώρες μοιάζει δική μου.
Όσο ζω καταβαίνω σκάλες. Ο παράδεισος είναι συνήθεια
που συναντάς σε υπόγεια και υπονόμους.
Εκεί, τροφή για το μυαλό είναι μόνο το μυαλό.
Τη σάρκα την πετάνε. Με τα κόκαλα φτιάχνουνε στρατιωτάκια.
Καίγομαι. Στον παρακάτω δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου