Είναι κι εκείνο
το χάδι που το ζωγράφισα
στο χαρτί, και του φιλιού σου
το άρωμα που έμεινε στην ψυχή!
Είναι κι εκείνο
το δάκρυ που άγγιξα με
το στόμα, κι αυτό σου τ' αγκάλισμα
που θυμάμαι ακόμα!
Κι αυτη
η συννεφιά που έκρυβες
στη ματιά σου, αφηρημένες ανάσες
τα μυστικά της καρδιάς σου!
Τα ξεχασμένα σου
όνειρα είναι αυτά που πονούν,
κι άλλες τόσες αλήθειες σου,
στη στιγμή να ειπωθούν!
Αφουγκραζόμουν
τις σκέψεις σου ένα πόνο
στις λέξεις, μια σκιά στο βλέμμα σου
σ' ένα δακρυ που τρέχει!
Στη φεγγαράδα
τα λέγαμε, κοιτώντας
στο βλέμμα, στον έρημο δρόμο
στα ξαφνιασμένα αστέρια!
Κι ήταν το χάδι
της αύρας σου της ψυχής σου
το χρώμα, κι αυτή η ελπίδα
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου