Στην θάλασσα κολυμπούν
δεκαπέντε κύματα.
Λύνω την ποδιά μου και πάω να τα βρω.
Κρατάω στα χέρια μου τραγούδια
να τα παντρέψω με το δικό τους.
Είναι μερικά πράγματα πού αλλάζουν πώς...;
Αν δεν κολλήσει πάνω σου
η αγάπη απ' τα μικράτα σου
ο βοριάς θα χτυπά με δύναμη
τα παραθύρια της ψυχής σου.
Περπάτησα στο δάσος των λύκων.
Εκεί συνάντησα το φεγγάρι
και χρώματα βάφτηκαν τα όνειρά μου.
Μα το φεγγάρι δεν είναι ήλιος
κι όλα τα χρώματα ψεύτικα.
Κάθε που 'φτανα στον πάτο της θλίψης
κι επιζητούσα το τετέλεσται
να σου ξαφνικά
ένα ζευγάρι ερωτευμένες χρυσόμυγες
μ' έκαναν να ψάξω την ζωή
στην χαίτη των κυμάτων.
Θα μου πεις
καλύτερα θα 'ταν να σκαρφάλωνα
στην ράχη ενός δελφινιού...
Μα πού να το βρω το δελφίνι
στην θάλασσα της στεριάς;
Αυτή η θάλασσα της στεριάς
μου δίνει τον καϋμό της
μα το δικό μου ντέρτι
το περπατώ ξυπόλυτη
στα αγκάθια
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου