Επώδυνα παραμένω αγέννητος,
άπλαστο κυρτωμένο ζυμάρι
στην σκάφη της φλόγινης μήτρας,
ξέροντας ότι είχα ξαναγεννηθεί
στην βιάση του κοκαλιάρη
χρόνου της αμάθειας .
Τα ποτάμια παγωμένα
κι ένας ήλιος λαμπρός την
προσπάθεια μου επιδοκιμάζει
Κοχύλι άδειο βουίζει στο βυθό,
ο άνεμος της θάλασσας το παραμερίζει,
την αγάπη μου όμως κεντώ
στην καυτή την άμμο της μοναξιάς
Η ζωή με προσπερνά ,
σελωμένη με κύμα αφρισμένο
στη σιωπή των βράχων απαντά,
τα μάτια μου στο φως ανοίγω
και παντού βλέπω πνιγμένους
Χορεύουν οι πράσινες κορδέλες
τις ακτές τυλίγουν με βέρες
αρραβώνας ζωής και θανάτου,
δεν παίζω με τις αναμνήσεις
που πλέουν στην πληγή της μνήμης.
Ξαναγεννιέμαι ,κάποια με περιμένει
στην αστρόσκονη της ροδαυγής ,
επιστρέφω στην κολυμπήθρα
με τα νερολούλουδα
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Τροποποιημένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου