Καταποντίσματα.... Ζερβού Τριάδα.

Ηλίθια μάτια φαναριών,

φωτίζουνε τα βήματα!!

Αρπάγες χέρια συγκρατούν

στύλους πυρακτωμένους,

που σβήνουνε τις φλόγες τους,

στα ταραγμένα κύματα,

σ' απόκοσμους και άναρχους,

καιρούς αφορεσμένους.

Κατάχλωμα,ρακένδυτα,

γλυφά απολιθώματα,

μ'ανθρώπινη υπόσταση

και τελειωμένη οντότητα,

κάτω από σάπιες γέφυρες,

χωρίς υποστηλώματα,

απλώνουν άθλια σώματα,

στην καθημερινότητα..

Μέσα στο καταχείμωνο,

στα γκρίζα παγοδρόμια,

στο σάλο μιας ανίερης,

μιας λέρας εποχής,

τεντώνουν χέρια ικέτιδες,

πόρνες στα πεζοδρόμια,

εκλιπαρώντας οργασμούς,

στους οίκους ανοχής.

Μισοπνιγμένα στους αφρούς,

στα μολυσμένα κύματα,

κάποια φριχτά φερέφωνα

μεγάλων αφεντάδων,

με άναρχες στριγγές φωνές,

με ύπουλα χτυπήματα,

υμνούνε τα ναυάγια,

χαμένων εβδομάδων...

Με θλίψη αφήνει ένα παιδί,

το χάρτινο καράβι,

που κράταγε σαν φυλακτό,

στην ανοιχτή παλάμη,

στην άκρη μιας υπόγειας,

ροής που σιγοβράζει!!

Μια σφαίρα φεύγει αστραπή

μέσα από την θαλάμη,

του πληρωμένου εκτελεστή!!

Κλαίνε τα όνειρά του,

η αθώα του μικρή ψυχή,

παύει να νιώθει ωραία..

Ενα σφυρί με δύναμη,

χτυπάει την καρδιά του!

Αραγε ποιος το έφερε

σ'αυτή την προκυμαία;

Τι τόπος!! Ανατρίχιασε,

και φεύχει με τρεχάλα!

Ακολουθεί τα ηλίθια,

των φαναριών τα μάτια.

Τα δάκρυά του πέφτουνε,

στην λάσπη στάλα στάλα,

και αποκρυσταλλώνονται,

στα γκρίζα μονοπάτια..

Εκεί που ο ύπουλος εχθρός,

ξεβράσματα αφήνει,

εκει που κλώθει έξυπνα,

τύχες αγνών ποιμνίων!!!

Όμως εκεί που εφιαλτικά,

αγάλματα με θράσος ξαναστήνει,

θα επιστρέψει κάποτε ,

η ελπίδα των πληβείων...

...Τριάδα Ζερβού...