Δεν είναι απόλυτος
ο κόσμος της αδυναμίας μου.
Όταν αποκτούν οι χειρονομίες σχήμα
μαυρίζει η θάλασσα
και εφιαλτούν τα γεγονότα.
Τότε μαζεύω τις λέξεις
που καίνε από υψηλό πυρετό
και τις επιστρέφω στην Μούσα.
Πώς να τις συντηρήσω
σε στάχτες κήπων
με τελειωμένο το φεγγάρι;
Να τις βάλω στο δωμάτιο;
Μα όλες οι κρεμάστρες τουμε αποφόρια ρούχα.
Στο τραπέζι
χαλασμένα τα φαγώσιμα
και το μπουκάλι του κρασιού άδειο.
Μα δεν είναι γυμνός
ο κόσμος της αδυναμίας μου.
Αύριο θα ικετεύσω την Μούσα
να μου δώσει άλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου