Είδα την ευγνωμοσύνη του χώματος
στην βροχή και χάρηκα.
Είδα το σπουργιτάκι να κουρνιάζει
στην φωλιά του χελιδονιού και χάρηκα.
Είδα την γυναίκα να γελά στην βροχή και χάρηκα.
Είδα πολλά ερωτηματικά που είχαν απαντήσεις
στο της γης εφιαλτικό του διαχωρισμού και θορυβήθηκα.
Τι κρίμα είπα, να ρωτάμε τα τόσο γνωστά στο εγώ
που κραταιό είναι μέσα μας και γύρω μας....
και λυπήθηκα.
Άκουσα την κριτική για το ένα κακό και το άλλο
και δεν ήθελα τίποτα να πω...
Μα ο πόνος στις λέξεις τις κρίσης, είναι ξεκάθαρος.
Άκουσα την προσευχή, την μη μιλήμενη με λόγια
μα με πίστη και γαλήνεψα.
Κι όταν σκέφτηκα τα της δικής μου κρίσης και κριτικής
απελπίστηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου