Οι σάρκες γίνανε κομμάτια...
Δεν ξέρω αν την ποθούσες
αυτή την απρόκλητη μαχαιριά
εκεί στο κέντρο του στήθους,
ή αν προήλθε από μόνη της
μέσα στην ροή της ρουτίνας...
Ένα παράξενο βουητό στην αρχή
και μετά ο γνώριμος κτύπος της καρδιάς
έκανε τόσο θόρυβο, έκρυβε τόσο πόνο...
Πέσανε κάτω οι μάσκες φάνηκε η καρδιά
ντυμένη στα κόκκινα μέσα στο αίμα
δεν ήξερε πως ήταν λαβωμένη...
Ήξερε μόνο να αγαπά και τώρα
προδομένη συνέχισε να κτυπά,
πιστεύοντας πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
Σαν ύστατος χαιρετισμός
μόνο μια λέξη αιμάσσουσα και αυτή
φάνηκε χαραγμένη πάνω της...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου