Σε πήρε
το σύννεφο
της βροχής η ανάσα,
το υφάδι του ήλιου
των αγγέλων τα κάστρα!
Ουτοπία
τ' απρίλη αμυδρή
συνάντηση,κι ο έρωτας
φάνταζε στις λέξεις ανάμνηση!
Που σκορπίζεσαι
τάχα στο δείλι τ' ορίζοντα,
νύχτα πλανιέσαι στης
ψυχής σου το δίλημμα!
Στο ξημέρωμα
σ' ένιωσα σαν στάλα βροχής,
σε μοιραία φεγγάρια στην ηχώ
της σιωπής!
Σαν ψευδαίσθηση
έμοιαζες που σκοτώνει
τη λύπη, σαν ελπίδα φάνταζες
σαν Ανοιξιάτικη φύση!
Πάλι ήρθες
στη σκέψη μου,
στο βουρκωμένο μου βλέμμα
ν' αγγίξεις χορδές της ψυχής περασμένα!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου