Η Δέσποινα κάθεται σε εκεινη την άβολη μαύρη πολιθρονα που μόλις καθήσεις απλά βουλιάζεις. Οσο κουνιέσαι τόσο ποιο βαθιά βουλιάζεις.. Κάθεται υπομονετικά και εξετάζει τον χώρο γύρω της. Ένα γυάλινο τραπεζάκι με διάφορα περιοδικά ποικίλης ύλης,από υγεια,μέχρι κίτρινος Τύπος.. Δεν τις αρέσει η λέξη "κουτσομπολιά". Στους διπλανούς καναπέδες κάθονται άλλα δύο ζευγάρια. Μια κοπέλα έχει τεράστια κοιλιά, και όλο την χαϊδεύει και γελάει,ενώ ο άντρας της έχει αφοσιωθεί σε κάποιο αντρικό περιοδικό. Το άλλο ζευγάρι βλέπουν κάτι στην τηλεόραση που απλα παίζει χωρίς ήχο. Μάλλον προσπαθούν να ξεχαστούν.
Οι τοίχοι είναι σχεδόν άδειοι. Περιμένει με αγωνία να έρθει η σειρά της να μπει στον γιατρό. Όσο βλέπει αυτήν την κοπέλα,τόσο γεμίζει ζήλεια μέσα της,αλλά σε δευτερόλεπτα απλά το μετανιώνει. Θέλει τόσο πολύ να κάνει ένα μωρό.
Είναι η πέμπτη εξωσωματική που κάνει. Έχει κουραστεί τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Έχει γεμίσει το σώμα της με φάρμακα, ορμόνες,σίδηρο, συμπληρώματα. Ακόμα και η κοιλιά της έχει τα σημάδια από τις ενέσεις! Άραγε πόσες έχει κάνει για να μπορέσει να κρατήσει ένα μωρό; Αυτό λαχτάρα,ένα μωρό.!
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει μάνα.
Αλλά δεν τις έκανε την χάρη. Η μαλλον τις την έκανε.
Αλλα δεν ήταν έτοιμη,δεν ήθελε,και πήγε και το τελείωσε...
Με τιμωρεί ο Θεός έλεγε πάντα. Για την αμαρτία μου,που δεν ήθελα το μωρό μου. Αλλα δεν το έβαλε κάτω. Μετα από τόσες ενέσεις,από 5 εξωσωματικές,από 2 αποβολές. Είναι εδώ και προσπαθεί. Τικ τακ τικ τακ. Αυτό το παλιό ρολόι έχεις αρχίσει να τις δημιουργεί πονοκέφαλο. Η ώρα έχει αρχίσει να περνάει βασανιστικά και αργα. Είναι μόνη της μέσα σε αυτό αποπνικτικό δωμάτιο και σκεφτεται. Το μυαλό της έχει αρχίσει να σκέφτεται όταν βγήκε από εκείνο το κρύο δωμάτιο νοσοκομείου,ποσο αδεια ένιωθε. Μόνη χωρίς μωρό,άδεια,στην ψυχή και στο σώμα.
Οι σκέψεις της διακόπηκαν απο τον κύριο Κώστα.
"Γεια σου Δέσποινα μου,πώς ήμαστε σήμερα;;" "Καλά γιατρέ εσείς;;" "Έλα να δούμε αν είμαι καλά και εγώ" Την έβαλε να καθίσει σε εκείνη την άσπρη καρέκλα,ξάπλωσε και τις έβαλε αυτό το παγωμένο τζελ στην κοιλιά. Δεν ήθελε να κοιτάει στην οθόνη,είχε απογοητευτει τόσες φορές,δεν θα άντεχε άλλη μια. "Λοιπόν Δέσποινα το βλέπεις; Έχουμε σάκο..
Είσαι έγκυος".!! Δεν ήξερε αν ήθελε να γελάσει η να κλάψει.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήταν έγκυος, είχε άλλες δύο αποβολές.. "Λοιπόν;; τι πρέπει να κάνω γιατρέ τώρα;"
"Ξεκούραση Δέσποινα ξεκούραση."
Έχουν περάσει δύο βασανιστικές εβδομάδες στο κρεβάτι,και ήρθε η ώρα να παει πάλι σε αυτό το άψυχο ιατρείο. Είναι μόνη της αυτή την φορά. Δεν προλαβαίνει να καθήσει ο γιατρός την φωνάζει.. Κάθεται πάλι στην καρέκλα,σηκώνει την μπλούζα και περιμένει.. Ξαφνικά ακούει "τουκ τουκ τουκ..." "Τακ τακ τακ" Κοιτάει την οθόνη και ένα δάκρυ αρχίζει να τρέχει στο μάγουλο της. "Ειναι δυο γιατρε;;" "Ναι κοπέλα μου δυο".
Είναι τόσο χαρούμενη και συγχρόνως τόσο φοβισμένη..!
Δεν θα αντέξει να χασει δυο μωρά αυτή την φορά.!
Οι μήνες περνούσαν,με αναγουλες στην αρχή που έγιναν εμετοι.! Ότι έτρωγε δεν το κρατούσε στο στομάχι της.
Φοβήθηκε ότι θα πάθει κάτι,αλλά ξαφνικά,σταμάτησαν.
Οταν πήρε λίγο θάρρος ήρθε το αίμα. Λίγο αίμα ήταν αρκετό να την καθηλώσει στο κρεβάτι για δύο βδομάδες. Και δώστου χάπια και ενέσεις. Κάθε μήνα πήγαινε στο γιατρό με το φόβο μην ακούσει κάτι κακό,αλλά τα μωρά εκεί,και η κοιλιά να μεγαλώνει..
Έμαθε και φύλλο. Αγόρι και κορίτσι. Τι ωραία σκεφτόταν, ένα και
ένα. Μολις επερνε ανάσα,όλο και κάποιο πρόβλημα ερχοταν. Ξανά εμετοι,μόνο που χρειάστηκε να βάλει όρο,για μια βδομάδα.. Μετά το ζάχαρο,έπρεπε να προσέχει την διατροφή της. Αλλά η Δέσποινα εκεί να φουσκώνει η κοιλίτσα και τα μωρά να μεγαλώνουν αργά,αλλά σταθερά..
Όταν επιτέλους έφτασε στις 37 εβδομάδες τα μωρά έπρεπε να γεννηθούν. Έπρεπε.!! Το αγοράκι,είχε σταματήσει να τρέφεται
σωστά. Μπηκε χειρουργείο ένα κρυο πρωινό του
Δεκεμβρίου. Πρώτα άκουσε το κλάμα της Ζωιτσας.
Ετσι θα την ελεγαν.. Θα επερνε το όνομα της μαμά της..!
Τρία λεπτά αργότερα γεννήθηκε ο Παναγιώτης.
Θα επερνε το όνομα του πεθερού της.
Έξω,περίμεναν υπομονετικά ο άντρας της, οι γονείς τα αδέρφια,τα ξαδέρφια. Ούτε γάμος να ήταν.! Όλοι περίμεναν τα δυδιμα της Δέσποινας,ήταν τα πρώτα εγγόνια. Έχει περάσει ένας χρόνος και όλοι ειναι εκει. Ετοιμάζονται να κόψουν την πρώτη τούρτα των δυδιμων. Παιδικές φωνές, τραγούδια γιαγιάδες παππούδες.. Ενα μεγάλο πάρτι και η Δέσποινα είναι εκεί να γελάει βλεποντας πόση ζωντάνια έχει πλέον το σπίτι της.
Ξαφνικά,τις έρχεται μια τάση προς εμετο. Έχει μια βδομάδα καθηστεριση. Εκείνο το τεστ είναι ακόμα στο συρτάρι του μπάνιου, πρέπει να φύγουν όλοι πρώτα και μετά θα δει αν είναι θετικό.. Δεν κρατιέται πάει τρέχοντας στο μπάνιο,και απλά άνοιξε λίγο το συρτάρι.. Βγαίνει έξω χαμόγελοντας χαϊδεύοντας την κοιλιά της. Άλλη μια ωραία εγκυμοσύνη ξεκινά.
Μήπως θα είναι πάλι διπλή.;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου