κλειδαριά, φυλάκισα τα όνειρα μου, βάζοντας στο πλάι τους
και δυο-τρείς αναμνησεις για παρέα.
Τα έκρυψα βαθιά σ' ένα συρτάρι κι έπαψα να μιλάω πια γι' αυτά.
Κι ο χρόνος, τα ξεθώριασε, τα θάμπωσε, τα έκανε να μοιάζουνε
χλωμά σαν πεθαμένα. Δεν μύριζαν καραμέλα πια,
και η γεύση τους θύμιζε εκείνη της πικρής σοκολάτας.
Θα θελα να πιάσω ξανά τα ξύλινα χρώματα
της παιδικής μου ηλικίας και να αρχίσω να βάφω
τα όνειρα μου απ' την αρχή, απελευθερώνοντας τα.
Θα πάρω το πιο φωτεινό ροζ χρώμα, εκείνο που
μου θυμίζει με πόση τρυφερότητα τα έπλαθα
σαν ήμουν κοριτσάκι και θα τα ζωγραφίσω.
Θα φυσήξω πάνω τους με όλη μου τη δύναμη πνοή ζωής
για να τα ζωντανεψω και να τα δω να ξεπροβάλλουνε
απ' τα σκοτάδια του κουτιού σαν ανήσυχες νεράιδες.
Κι όταν αυτά θα πάρουνε μορφή θα τα ντύσω
με τα αστραφτερά φορέματα που έντυνα τις κούκλες μου..
Θα βάλω στα πόδια τους χρυσά γοβάκια και θα στολίσω
τα μαλλιά τους με δύο λευκές κορδέλες να συμβολίζουν
την καθαρότητα της ψυχής που έχασα.Την αθωότητα που
με απαρνήθηκε νωρίς. Και θα τα βάλω κάτω απ' την
κουβέρτα μου για να τα νανουρισω λέγοντας τους παραμύθια
για κακά ξωτικά που μπαίναν στη ζωή μου.
Από δύο κόκκινα μπαλόνια θα κρεμάσω το ξύλινο κουτάκι
και θα το κάνω δώρο στον άνεμο.
Κι όσο το βλέπω να απομακρύνεται τόσο πιο σίγουρη
θα νιώθω πως δεν θα το χρειαστώ ξανά.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να ζευγαρώσεις μ ένα όνειρο;
Έχεις ποτέ σκεφτεί να γεννήσετε μαζί την ευτυχία;
Εγώ.. πορευομαι μαζί με το φρέσκοβαμμένο όνειρο μου πια,
γεννώντας μαζί του συνεχώς καινούριες ευτυχίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου