Μαύρη Μοίρα η Αλμύρα... Τάκης Σταυριανάκος.

Με την Σκέψη εργαλείο, ξεκλειδώνει την Καρδιά,

Στο κατάστρωμα, στο Πλοίο και μιλά κάθε βραδιά.

Έχει Γιο, Γυναίκα Κόρη, Μάνα Χήρα, Αδελφή,

Κι απ’ το άγριο ξεροβόρι, Νοερά, ψάχνει επαφή.

Δύο χρόνια ταξιδεύει και δεν έχει δει στεριά,

Απ’ τα όνειρα γυρεύει, Καλοσύνη, ξαστεριά.

Με μπουνάτσες και μποφόρια

Ίδια έχει στενοχώρια.

Δεν μιλά ποτέ γι αγάπες, όπως κάνουν στεριανοί,

Ζει μονάχα με «αυταπάτες», το ‘χουν οι θαλασσινοί.

Είναι πάντα λυπημένος και μονίμως Σκεφτικός,

Απ’ την Μοίρα ξεχασμένος κι από Ανθρώπους, δυστυχώς.

Με μπουνάτσες και μποφόρια.

Ίδια έχει... στενοχώρια.

Τάκης Σταυριανάκος