Κι απόψε πάλι δεν ήρθες ,
με γελασες , δεν μπορώ να ξεχωρίσω
αν ήσουν εσυ , η ...
η φαντασία μου
που μ'εκανε να πιστέψω
στον ερχομό σου ...
Ίσως φταίνε τα Χριστούγεννα ,
που σε κάνουν πιο ευαίσθητο ,
και γεμίζεις την ψυχή με παραμύθια ,
όπως κάνουμε στα παιδιά ,
λέγοντας για τον Άγιο Βασίλη ...
Ήθελα κάτι να έχω να ελπίζω ,
κάτι να περιμένω ,
πως αλλιώς θα περάσει
τούτη δω η νύχτα ,
που παντού
έχει σκορπίσει
το άρωμα της η μοναξιά ...
Όλα περνούν από τη σκέψη μου ,
παίρνουν μορφή και στήνουν χορό ,
με προσκαλούν σαν μια γιορτή
που αρνήθηκα να πάω ...
Μα εγώ εδώ , βολεμένη
στην μεγάλη πολυθρόνα ,
να κρατάω ζεστή την καρδιά ...
Η ώρα περνάει ,
δεν θέλω
να κοιτάω το ρολόι στον τοίχο ,
μου φτάνει ο ήχος του ,
αλωστε όλες οι ώρες είναι γνώριμες ,
το πέρασμα τους
κάνει την διαφορά ...
Άλλες περνούν γρήγορα ,
κι άλλες αργά βασανιστηκα
όπως απόψε ,
μα ποιο πολύ πονάει ,
το ψέμα που πίστεψα για αλήθεια ,
πως θα ρθεις ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου