Φτεροΐσκιωτη η ψυχή,
έλαμπε και χόρευε,
φτερούγιζε και ψιθύριζε,
με κάθε χάδι του ανέμου,
γλυκά ανατρίχιαζε.
Ήταν τα φύλλα εκεί δα,
να της θυμίζουν λόγια και φιλιά,
χάδια μέσα στην πυρά,
πορφυρά άστρα και φεγγάρια μακρινά.
Ένα νταούλι και ένας ζουρνάς,
καρδιές στην θράκα και φωτιές,
στήθια, ρόγες και χυμούς,
χείλη σαρκώδη και αλαλαγμούς.
Και όπως τρεμόπαιζαν οι βλεφαρίδες,
σταγόνες της έξαψης,
δυνατές χειροβομβίδες,
στραφτάλιζε η ψυχή,
από του έρωτα το κάθε αχόρταγο φιλί.
Σκληρό και κοφτερό το μαχαίρι,
γλυκό και πικρό,
οδυνηρά θεϊκό,
ένα με τον ουρανό...,
σημάδι να φωτίζει την μνήμη κάθε βράδυ.
Ταμπούρλα και γυμνά κλαδιά,
φύλλα ρούχα πεταμένα,
στρώμα για δυο γυμνά κορμιά αποκαμωμένα.
Στροβίλιζαν οι ιαχές,
είχαν φτάσει μέχρι του βοριά τις πρώτες πινελιές.
Έλαμπε η σάρκα και έκαιγε,
ένα με την αθανασία έγινε και γεύτηκε.
Δροσερό το νερό,
ζωής σεργιάνι,
γη και ουρανός σε ένα ατέρμονο χάδι.
Πορφυρά αστέρια και φεγγάρια μακρινά
πάνω στα μακριά της τα μαλλιά,
στάλες ψυχής και φιλιά ζωής,
δόσιμο και πάρσιμο της κάθε αέναης στιγμής.
Στραφτάλιζε η ψυχή,
φιλί, ψυχή,
φύλλα κορμιά κατά γης...
...Stamatina Vathi...
Φωτογραφία : Kostas Andreopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου