Μεγαλώνοντας..
Έμαθες μετά από πολλά χτυπήματα να γλύφεις τις πληγές σου.
Έμαθες να κουρνιάζεις στις φυλλωσιές και να ξημερώνεσαι
σαν αγρίμι.
Έμαθες να δαγκώνεις την σάρκα σου, για να αντέξεις να μην
ουρλιάξεις από τον πόνο που σου προκαλούνε οι άλλοι.
Έμαθες να συγχωρείς, για να μπορέσεις να κοιμηθείς
πάλι σαν άνθρωπος.
Έμαθες ότι εκείνοι που αγάπησες, δεν θα είναι ποτέ πιά
κοντά σου και είσαι φρικτά μόνη σε ότι έρθει.
Εκείνο που δεν μπόρεσες να μάθεις μεγαλώνοντας..
Είναι να αναγνωρίζεις την μυρωδιά του πτώματος κάτω
από τα λουλούδια.
Μεγαλώνοντας έμαθες να είσαι πιο προσεκτική στους
ανοιχτούς τάφους, γεμάτους από κρίνα,
στη μέση του δρόμου σου.
Έμαθες πως πίνουν νερό τα χείλη από τα ίδια τους τα δάκρυα
και πως το στόμα, δεν ματώνει από την υγρασία που χάνει,
αλλά από το ότι δεν ξαναλέει το όνομα εκείνου που αγαπάει.
Μεγαλώνοντας προσεύχεσαι για να ξεχάσεις την δολοφονία που
έγινε αλλά δεν θέλεις να ξεχάσεις την δίκη που ακολούθησε.
Μπορείς να πίνεις νερό από το ίδιο ποτήρι με τους φονιάδες σου,
αλλά δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς το παγουράκι σου.
Έμαθες να μην χορεύεις στην βροχή από το ίδιο σου το αίμα.
Να μη διασχίζεις το δάσος το βράδυ όχι επειδή φοβάσαι
τον λύκο αλλά την κοκκινοσκουφίτσα.
Ίσως σιγά σιγά εάν είσαι πολύ τυχερή να μάθεις
να μην μεγαλώνεις άλλο....!!!
Ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή