Μου είχες πει να μην ονειρεύομαι τη ζωή
να μην περιμένω τίποτε από τους άλλους
πως πρέπει για όλα να βάζω τα στήθη μου μπροστά
και να αγωνίζομαι για να πετύχω τους στόχους...
Μου είχες πει να μην κοιμάμαι όρθιος
να μην θεωρώ δεδομένη την ευτυχία
να μην πιστεύω όσα βλέπουν τα μάτια μου
να μην ακούω όσα φτάνουν στα αυτιά μου...
Όμως εγώ είχα ήδη ξεφύγει από το μέτρο αυτό
βλέπεις ήμουν ήδη ερωτευμένος μαζί σου
το αίμα μου παλινδρομούσε ακανόνιστα
κάθε φορά που βρισκόμουν κοντά σου...
Και τώρα που έφυγες πώς να το αποδεχτώ
πώς να αποφασίσω μέσα μου πως είμαι μόνος
πώς να μυρίσω της λησμονιάς το άρωμα
όταν θέλω να θυμάμαι κάθε στιγμή μαζί σου;
Μου είχες πει να ζω τις στιγμές που έρχονται
όσο μας δίνονται με την απλοχεριά του έρωτα
εγώ δεν σε άκουγα από ανεμελιά και ελαφρότητα
μέχρι να γνωρίσω τον ύψιστο του χωρισμού τον πόνο...
...Αντώνης Σαμολαδάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου