Μιά φορά κι έναν καιρό.
Αγάπη κι έρωτας θαρρώ.
Πώς ήταν ένα.
Ζούσαν με χάδια και φιλιά.
Κρατούσαν χέρια σταυρωτά.
Ήταν στο βλέμμα.
Μα ήρθαν λόγια αιχμηρά.
Σβήσαν εικόνες και φιλιά.
Άφησαν στάχτες.
Η αγάπη χάθηκε με μιάς.
Σαν έρωτας της μιάς βραδιάς.
Έγινε πόνος.
Μετρούσαν δάκρυα αλμυρά.
Στιγμές με αμέτρητα γιατί.
Και δε μιλούσαν.
Μία φορά κι έναν καιρό.
Πίστεψα σε μιά αγάπη.
Μα ήταν αυταπάτη.
Έδωσα ανάσες και καρδιά.
Πήρα τραγούδια και φιλιά.
Στιγμές φευγάτη.
Πάντα η καρδιά μου ήταν εκεί.
Έσπερνε αγάπη,θαλπωρή.
Ζούσε στο κύμα.
Μα ήρθε έτσι ο καιρός.
Που όλα φάνταζαν αλλιώς.
Μιά ο θύτης, μιά το θύμα.
Κι έδωσα τέλος σ' όλο αυτό.
Να μην πονάει, να μην πονώ.
Κι άς είναι κρίμα.
Θα' ρθει μιά μέρα που όλο αυτό.
Θα'ναι στον άνεμο φτερό.
Ονειροπαγίδας.
Θα' ρθει μιά μέρα που στα μάτια.
Θα φέγγει ο ήλιος τη χαρά.
Θα'ναι ανάμνηση η αγάπη.
Που πιά δε θα πονά.
Θα'ναι για πάντα στην καρδιά.
Λουλουδιασμένη μυγδαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου