Ο καφές από το πρωί
κυλάει μέσα μου ανενόχλητος.
Λυμνιάζοντας εδώ κι εκεί.
Δεν πείναγα...
Δεν έφαγα...
Ένα σύννεφο έχει σκεπάσει
τη χαρά μου.
Και με βαραίνει...
Και με πονά.
Γυρνάω μες στο σπίτι άσκοπα.
Δίχως να κοιτώ...
Δίχως να αγγίζω...
Μόνο μιά μουσική
γαληνεύει την ψυχή μου.
Ηρεμεί τις σκέψεις μου.
Μιά μουσική κι ένα ποίημα.
Κοιτώ το πρόσωπό μου
στον καθρέφτη απέναντι.
Χλωμό σαν τη μέρα σήμερα.
Παίρνω ένα από τα πινέλα μου
και με απαλές κινήσεις βάζω χρώμα.
Κόκκινο...κατακόκκινο.
Και το πρόσωπό μου φωτίζεται.
Και χαμογελώ δειλά
Ακούω το ίδιο ποίημα
ξανά και ξανά.
Κι άς ξέρω...
πώς δεν γράφτηκε για μένα.
Τα λόγια και οι εικόνες
αγγίζουν την ψυχή μου.
Και φτιάχνω κι εγώ
δικές μου εικόνες.
Με χρώμα.
Κόκκινο....κατακόκκινο.
Σαν το κραγιόν
που άπλωσα στα χείλη μου.
Και μου χαμογελώ...
Και σου χαμογελώ.
Βάφω με χρώμα τις σκιές.
Και τις νικώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου